Αθήνα - Απρίλιος 2020



Τον καιρό του κορονοϊού, θυμάμαι εγκλεισμούς ανθρώπων.

Ο εγκλεισμός είναι ανθρώπινη ιδιότητα

--

Στον ζωγράφο Νικόλαο Δραγούμη
1874-1933
Aυτόν τον αδικημένο

…..Στην Προβηγκία, στην Προβηγκία.
Κάτω απ’ τον ήλιο να σου θυμίζει Ελλάδα. Φτωχέ μου ζωγράφε. Βρήκες το χρώμα και τις ξεκάθαρες γραμμές,την αθωότητα που ο θεός χαρίζει,την προδοσία που ονόμασες αγάπη. Φυλακισμένος εξ αρχής, φυλακισμένος πριν από όλα. Ξεριζωμός ψυχής.

Μικρές κουβέντες, μικρές ψυχές, δοσμένες στην χρησιμότητα σε πρόδωσαν. Και εσύ σεβαστικός, καρτερικός, μέχρι που το έρμο μυαλό σου ξεσπάθωσε επάνω σου, σαν τον σκορπιό που αυτό- δηλητηριάζεται, μάρτυρας εσύ του εγκλεισμού, εσύ ο μοναδικός.


αχ Νικόλαε,
πως η ψυχή μου σε νοιώθει
και ένα δάκρυ για σένα κυλά

το γυμνό ηλιοκαμένο
κορμί σου, σχεδόν σαν μούμια
ένα τοτέμ
κάτω απ’ το φως
μια άλλης πατρίδας

Φόντο ο ασβεστωμένος τοίχος
της χτισμένης καλύβας,
γίνεται ένα με τα Φαγιούμ
ένα, με τις εικόνες των αγίων
ο αποτυπωμένος σε σελιλόιτ
εγκλεισμός σου

Αλήθεια, να ρωτήσω ήθελα..
ποιο ήταν το μυστικό της αντοχής σου;
και έγινε ο εγκλεισμούς το χάρισμα για σένα;

αχ Νικόλαε,
εκεί που σεργιανά η ψυχή σου
άκουσε τι σου λέω..
έζησες πιο πολλά και ωραία
απ’ ότι πολλοί άνθρωποι
ησύχασε την ψυχή σου τώρα …

(σου άνοιξαν πόλεμο και εσύ δεν τον αναγνωρίζεις
νόμισες πως πόλεμος σημαίνει μόνο πείνα και αίμα)

Καθώς σου γράφω,
σφηνώθηκε στο μυαλό μου, η ημερομηνία του θανάτου της Λύντιας*
- γιατί άραγε -
το 1941 που ήρθε και η ολοκλήρωση της επίγειας ζωής σου.

Επίλογος

Ίσως η παγωνιά, η παγωνιά, η παγωνιά, είναι η απάντηση στην παγωνιά.
Οι απλοί των λαών του κόσμου, αν τους αφηγηθώ την ιστορία σου, θα κλάψουν και αυτοί.

….Εσείς οι αισιόδοξοι φέρτε μου πίσω τις ψυχές που θυσιάζετε. Εγώ πάντως χώρισα τους ανθρώπους σε δυο κατηγορίες. Σε εκείνους με τα στάχυα στην αγκαλιά και σε εκείνους με τα δρεπάνια στα χέρια.

--