ચૂપકીદી

હસતી રમતી હતી એ, સદા મુખે હાસ્ય રહેતું ખિલખિલાટ.

ગમતો બધાને એનો હસતો ચેહરો , જાણે હોય ખીલેલો માહતાબ .

પણ કરમાઈ ગયો એ ધીરે ધીરે, રેહવા લાગી એ ચૂપચાપ

લાગણી એની હતી ઘવાઈ, રડમસ હતો ચેહરો સોહામણો.

માહતાબ પર છાઈ અમાસ, સુંદર મુખડો કરમાયો

પણ ખાનદાની એ બાળાએ ઉફ તક ના કીધી કોઈ દિવસ

દુઃખ ચૂપચાપ સેહતી ગઇ, અંદર ઘૂટ તી ગઇ દિવસ રાત.

કોઈ સામે, કદી લાવી નહિ એ, એના દુઃખી મન ની વાત.

શું કહી શકો તમે, શું હતી એના દુઃખી મન ની વાત?

શા કાજ અપનાવી લીધી હતી એને ચૂપકીદી દીન રાત ?

Armin Dutia Motashaw