Το μόνο που μου άφησες προδότη είναι η φρίκη αυτού που έμοιαζε αέναο μαχαίρωμα στο φως του ανελέητου καλοκαιρίνου ήλιου.
"Ξερίζωσε μου την καρδιά και πέτα την στο άσπρο φαράγγι"
Θυμάσαι. Εκεί που πίνουν νερό τα ελάφια στο γαλήνιο φεύγα τους η σφαίρα τρυπάει τη σάρκα. Αυτή η στέρηση αναπνοής , άσπλαχνη και ξένη ακόμη με στοιχειώνει.
Το μόνο που μου άφησες προδότη είναι η ψευδαίσθηση του για πάντα σε μια αγκαλιά που μόνο από φόβο έσφιγγε και με έπνιγε νοσταλγικά σαν κλάμα μέσα στο μαξιλάρι.
"Απόψε θα φορέσεις το κόκκινο κραγιόν σου. Σε μισώ."
Κι αν δεν ήταν για τα βουνά ,τα ποτάμια και μια θάλασσα ποτέ του δε θα πνιγόταν αυτό το δάκρυ.
Σε μια στάση λεοφωρείου έκλαψα.
" Θελω να σε δω."
Το μόνο που μου άφησες προδότη είναι ο ελιγμός που έκανε η ψυχή μου όταν την είδα ξανά να φέγγει απόκοσμη μπροστά μου.