શબ્દ

એક વખત, જ્યાં છલકાતો હતો શબ્દોનો મહા સાગર;

ત્યાં સુકાઈ રહી છે સરિતા, જાણે ખાલી લાગે છે, આજ ગાગર.

આમ કેમ થઈ ગયું, વિચારે છે બિચારી મધુમિતા !

અચાનક, ન જાણે કેમ, શબ્દોની સુકાઈ ચાલી છે સરિતા;

ન જાણે કેમ, પણ લાગે છે, લાગી ગઈ છે કોઈક ની નજર

આમ, અચાનક કેમ ઘટી રહી છે કવિતા ની મીઠી અસર !

જડતા નથી શબ્દ મને, જે હૃદય ઢાળવા માંગે છે;

ચિત્રકાર ની પીંછી, આજે બેરંગ આમ કેમ લાગે છે ?

શબ્દો ની માનવ હૃદય પર પડતી હોય છે, ગહેરી, ઊંડી અસર.

અરે વાંચક શબ્દ તો છે બેશુમાર, શબ્દોની ક્યાં છે કોઈ કસર ;

પણ માં શારદા સરસ્વતી, આજે કેમ શબ્દો મને સુજતા નથી;

એકાએક ધીમી પડી ગઈ છે મારી અનમોલ કલમની ગતી.

લાગે છે મને આજે કાવ્યમાં આં, કાઈક કમી , જાણે છે એ નીરસ;

જે સાચે જ લાગવું જોઇએ મજેદાર અને સરસ.

આવો માં, પધારો તમે, પકડી હાથ મારો, લખાવોં ને ;

કાગળ કલમ પ્રસાદી જે તમારી, મારા મન ના દ્વાર, ખોલો ને!

Armin Dutia Motashaw