બસ એક તું જ ન હતો

ચંદરવા ના ઊગવાની તૈયારી, આકાશે હતી બતાવી,

ચાંદની ના ફેલાવવાની ઘડી, નઝદીક એને જતાવી.

સૂર્ય સાગર માં સમાવાની તત્પરતા દાખવી રહ્યો હતો;

જાણે, સાગર ની વિશાળતામાં, રંગો ઓગળી રહ્યા હતા એના.

શીતળ પવન ખુશનુમા ફૈલાવી રહ્યો હતો મારા આંચળ માં.

આં આલમ, આં પળ નૈસર્ગિક હતી; મદહોષી છાયી હતી વાતાવરણ માં.

બસ કમી હતી તો એક તારી, બધું જ હતું; તું જ ન હતો.

ભિંજયલી રેતી ઉપર, નામ કંદોર્તી ગઈ હું તારું સોહામણું;

પણ સાચું કહું તો લખતી હતી એને મારા હૃદય પર.

અંતર થી એક આહ નીકળી, ભારી પડી એ, આં વર્તવારણ પર.

સૂર્ય સમુંદર માં સમાઈ ગયો અને ચાંદ વાદળોમાં ભરાઈ ગયો.

બસ એજ પળ નો લાભ લઈ, આંસુ વરસી ગયાં વિવ્યોગ માં તારા.

એક તું જ ન હતો; સૂર્ય, ચંદ્ર, વાદળ, સાગર, પવન બધાં સાક્ષી હતાં, દુઃખ ના મારા.

Armin Dutia Motashaw