δεν θα μπορέσω να  προλάβω λάθη
να διορθωθούν

με κατατρέχει μια αδημονία
που μοιάζει με τραίνο  φορτωμένο
με αιχμάλωτους

σέρνω μαζί μου ζωές που δεν κατανοώ
και ο χρόνος πιο λίγος από  διαδρομή

όλη η πλάση
συνηθισμένη με τα ερωτικά ζευγάρια
την άνοιξη
αλλά  και ο θάνατος
δεν πάει πίσω  σε επιτυχίες την ίδια εποχή

να θυμηθώ τι είναι πιο σημαντικό
οι εφορεύσεις ή τα θύματα ενός λοιμού;


οι Ερινύες κάθονται  σαν τις Καρυάτιδες
πάνω στο πρεβάζι του παράθυρου μου

και εγώ πλουτίζω την ζωή μου μέρα την μέρα
με ένα  αριθμό από ζεστά  φιλιά


Μαρία Πανούτσου