Μαρία Πανούτσου


Μια  τόση μικρή αλήθεια/
που όμως αρκετή /
για να σημαδεύσει την νέα εποχή/



1 συν 1


Το ένα και μοναδικό/ξεπροβάλλει σ’ ένα άνοιγμα
το λέμε παράθυρο/για πιο εύκολα/ το λέμε ουρανό/

Υπάρχει γύρω μας / ένα πέπλο  στοργής  για το άγνωστο
χωρίς όνομα/ χωρίς θεό/περπατάει στα τέσσερα/

ψελλίζει λόγια μισά/ με το χρώμα της άβυσσος/
βυζαίνει από στήθος γυναίκας/που έζησε/κάποτε
                                

    
Μου λείπουν οι λέξεις



Βαδίζω ανάμεσα σε δολοφόνους/
κι ο κόσμος σπρώχνει κάθε όμορφο /
στην λίμνη της Δυσδαιμόνας/
κοιτώ στο βάθος της λίμνης/
μια νύχτα χωρίς φεγγάρι  
και τα φως /που αναδυόταν από εκεί /
φώτιζε όλον το κόσμο  τον γνωστό/
και τότε ένας άγγελος με κρότο βροντερό/
ξεχύθηκε/ σαν ένα πελώριο κήτος της λίμνης /
και  αυτό το τέρας/ κατέβασε τον ουρανό για χάρη μου/
μέχρι το σημείο να γευτώ  το θείο τραγί του Σκαρίμπα/
και εκεί πόθος κι’ εφιάλτης/ με πήρε στα δυο του  χέρια/
ώσπου  η σκηνή αυτή  έγινε πραγματικότης/
κι’ όμως δεν πίστευα ότι έβλεπα
και έτσι με έραψε επάνω του/ το κήτος/
και  ενωμένοι / περπατούσαμε παράξενοι
και  φωτεινοί/
όμως μου λείπουν οι λέξεις  / μου λείπουν οι λέξεις/
γιατί το κήτος δεν μιλούσε/
αλλά βρυχάτο/σαν ένα πληγωμένο  λιοντάρι/
νομίζω ότι ξέφτισαν οι ιστορίες των πόλεων/
και η  ιστορία του κάθε ανθρώπου/
αναρριχάται  σαν ένα στιβαρό αμπέλι/
και τυλίγει ορμητικά  το σύμπαν /

Maria Panoutsou