Δεν έχω χαθεί , απλά έχω ξεχάσει
πως αλλάζουν των δρόμων οι λωρίδες,
σαν φίδια που σέρνονται
δίπλα από μεγάλες παγίδες.

Μέσα απο των δωματίων τις περσίδες
με κοιτάζουν κατι κορίτσια  
τα πάντα κυμαίνονται-

μεταξύ σοβαρού κι αστείου
ήθελα να σου πω πόσο
ερωτευμένος είμαι,
αλλά έγινα κάτι
μεταξύ δειλού και γελοίου.

Καμιά φορά βγαίνω στο μικρό μου μπαλκόνι
υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που νιώθουν μόνοι-
κι εγώ τι να κάνω ειμαι ο πιο μόνος απο όλους.

Ανοίγω την τηλεόραση για να ακούω φωνές
και τότε αρχίζουν στο κεφάλι μου
χιλιάδες εκπομπές-

σκέψεων που δεν φαντάζεσαι
αγαπάω τα μάτια σου οταν κουράζεσαι.

Μέσα απο των δωματίων τις περσίδες
με κοιτάζουν κατι κορίτσια  
τα πάντα κυμαίνονται-

μεταξύ αγάπης και μιας μεγάλης συνήθειας
ήθελα να σου πω πως σου τηλεφώνησα
μα δεν το σήκωσες.
Kάπου θα ήσουν μου φαίνεται
γελούσες; χόρευες;
μετά με πήρες.
"Aυτή η άπνοια δεν υποφέρεται"

Είμαι απαίσιος άνθρωπος
ποτέ μου δεν με συμπάθησα
μα η αλήθεια είναι
πως και ποτέ δεν προσπάθησα

Είμαι καλός πολίτης νομοταγής,
ή μήπως φουσκώνω κι εγώ
το τεράστιο μπαλόνι της εγκληματικής υποταγής;

Δεν ξέρω κανέναν άνθρωπο
που να μη γκρινιάζει.
κι όταν βγαίνουν στα μπαρ
όλοι τα σπάνε
εμένα όμως αυτό με τρομάζει.
προτιμώ να μένω μόνος με τη πικρή μου ειρωνεία
ένα μολύβι στο χέρι και μια φωτογραφία.