dajcie mi naród, w którym bym miał
złożyć serce w grób,
jak i w spokój,
         obok swego dziatka -
te my, dwie hienny grobowców,
    i pogawędek w swych wendrówkach!
dajcie mi głaz, śliski, lecz giętki,
głaz mokry, lecz ciepły -
           dajcie mi chociaż to jedno
wspomnienie palącego sie drzewa -
             w tle oddechu zimy
   w tym duszącym powietrzem chłodu!
        dajcie mi polske, i to co wart: życia!