I dont wanna let go of this fragile string.
For it's the only tie to everything,
A thread of love that's flawed but true.
The only bridge between me and you.

Akala ko, okay na ako.
Akala ko, magaling na ang sugat
-na iniwan mo.
Akala ko nga kaya ko nang
ngumiti ng di ikaw ang dahilan.

Pero bakit sa tuwing-
bigla kang kakatok sa isip ko.
Parang may sariling paa ang puso,
tumatakbo papalapit.
Kahit sabihin sa sariling
"Tama na"

Bakit,
Parang sa isip lang kita kayang takbuhan.
Pero ang puso ko, lagi ka pading hinahabol.

Bitbit and bagahe ng lahat ng problema,
mga sugat na ako lamang ang nakakaunawa.
Dalangin na maibaba isa isa ang mga ito,
para muling maramdaman ang gaan ng sariling mundo.

Kaya't saka ko na hahawakan ang bagahe ng pagibig natin,
ang tanging kabanata na minsa'y bumuo sa-akin.
At kung sakaling pagbalik ko'y wala ka na,
nawa'y matutunan kong maging masaya,
kahit mag-isa.

Kung babalik ba tayo sa umpisa.
Kung saan masaya pa tayong dalawa.
Pero alam na natin ang kahinanatnan.
Pipiliin mo pa din bang sumugal?

Aabante ka ba, o aatras ako?
Nakatigil sa gitna, ako'y litong-lito
Ilalaban paba ang pusong ito,
O isusuko na lang pipiliin ang ako.

Ako'y estudyante ng pagibig,
Tila ba'y nag-aaral muli,
'Di pa bihasa, kaya madali-
pang magkamali.

Pagsubok ang **** sa bawat aralin,
Gabay ang hatid sa gitna ng dilim.
Sa bawat hakbang may aral na bitbitin.
Naturuan akong ika'y mahalin.

Sana magtagpo ang landas na naglaho,
upang muling buuin ang dating pangako.

Sa paglipas ng bagyo
at pag-usbong ng araw.

Muli tayong babalik sa simula
Kung saan tayo’y dating tumubo.

Ang binhi ng pag-ibig
Nadurog man ngunit may pag-asang muling mabuhay
Hindi nagmamadali,
Sapagkat ang mga sanga’t dahon
Ay di bastang yumayabong.

Dadaan ang ulan, araw at panahon
Na muling sa atin ay magpapalago
Kung minsan nang natuyo at nasira
Ang ating mga dahon at sanga,
Ngunit naroroon pa rin ang puno.

Ngayon, magkasama, dahan-dahan
At maingat na sisimulang muli.

Bunutin ang damo ng konsensya.
Putulin ang sanga ng masamang nakaraan.
Buhusan ng tiwala ang mga ugat.
At pagyabungin sa lilim ng araw ang kapatawaran.

Darating ang oras
Na sa bawat pagsibol ng bulaklak
Sa bawat paglago ng bagong sibol na damdamin.
Ang pag-ibig na tila isang puno
Kung aalagaan, kailanman.
Hindi basta matitinag.