Sa pulpito’y may mga bibig na mapanlinlang,
tila ginto ang dila, ngunit lason ang dalang awit ng halakhak.
Nagbabalatkayo, anyo’y banal na sinapantaha,
ngunit sa likod ng ngiti, ahas ang gumagapang sa lupa.

Huwag kang magtaka kung ang bituin ay magkunwaring araw,
sapagkat si Lucifer man ay bihasa sa pagtakip ng kanyang salawal.
Mga lingkod daw ng katuwiran, ngunit sindak ng dilim,
pahina ng kasaysayan nila’y tatapos sa abo at usok na malamig.

Liwanag na huwad, apoy na walang alab,
ang hantungan nila’y anino  walang awang wakas.
At ang bawat yapak ng kanilang pagkukunwari,
sasalubungin ng hatol na sila rin ang naghabi.

Beneath a sky cracked like shattered glass,
Time runs through the veins of passing air.
A voice in the shadows keeps whispering slow:
“In the game of life, no one falls without despair.”

The world is a vast and endless playground,
And we are often “it” in the chase of hope and dream.

Each pursuit hides a phantom within the dark,
Dreams flicker like candles toyed with by twilight winds.
Every leap is a step closer to the cliff of the self,
Every breath a wager on stars that can’t be reached.

The earth spins like a wheel of fate,
Sometimes the prize is embrace; more often, wounds unnamed.
There is a flat paradise at the edge of the night,
But it is guarded by beasts sculpted from memory.

In this game, some players never make it home,
Some win, but with no one left to share their victory.
And sometimes, even as a loser, you carry the flame —
A fire not for light, but for the war that waits again.

Sa ilalim ng buwan, may impakto —
Nagkukubli sa pormal na kandidato,
Nakangiti habang dala'y kontrabando,
Peke ang puso, ang hangarin ay trono.

May sindikato sa loob ng gobyerno,
Nakasout ng sako pero may kwintas na ginto,
Walang bala ang batas sa mga diyus-diyosan,
Pero ang dukha'y tinatadtad ng kasalanan.

Ang kanyang dila’y alipato —
Maliit na apoy na sumusunog sa barrio,
Pangakong matamis na parang alak sa kalyo,
Lason pala sa utak ng mga naniniwalang sagrado.

Tingnan mo ang rebulto,
Binendisyunan pero puso’y demonyito,
Taga-kwenta ng kasalanan ng iba,
Habang kinukupit ang limos ng mga aba.

Isa siyang kandidato,
Pero hindi boto ang habol — kundi kaluluwa ng tao,
Binobola ang masa sa kalsada’t palengke,
Habang nakikipag-toast sa mga dugong asoge.

Mga alipato, mga sindikato,
Magkaka-rhyming pero di magkaka-tao,
Isa lang ang ending ng eksena’t eksodo
Pag-ibig ay bingi, at ang liwanag... sunog na kandila sa altar ng demonyo.