Sa tuwing ako'y nag-iisa,
Puso ko'y humihiling na sana naririto ka,
Gusto kang mahagkan at makasama pa,
Hindi na litrato lang ang tanging alaala.

Ilang taon na akong nangungulila sa mundong ito,
Sino na ang makikinig sa aking mga kuwento?
Sa tuwing masaya at malungkot ako,
Ikaw lang ang nakaiintindi sa mga nararamdaman ko.

Maaari ko bang bayaran ang Panginoon?
Mahiram lang ulit ang buhay mo't panahon.
Gusto kong maibalik ang kahapon,
Nawa'y puwede pa kahit ngayon.

Hanggang ngayon, ako'y nalulungkot,
Mula nang lumisan ka, mundo ko'y tumigil na sa pag-ikot.
Hindi na kita makakasama pa sa ngayon,
Kaya’t sa tula na lang ibubuhos ang aking guniguni at emosyon.

Am I that unfortunate brat?
Everyone getting what they want.
Why haven't opportunities come to me?
Oh, wait, people are so lucky—really.

'You are different from the others, '
They comfort me with these words.
Does the wounds start to close?
Not really—the pain in my chest just grows.

I watch them soar, wings of confidence and grace,
Stuck on the ground in a desolate space.
Their dreams take flight like butterflies so bright,
Mine remain grounded, lost in the fading light.

Sa tuwing sasapit ang hatinggabi,
Iniisip ka na lang palagi,
Kumusta ka na kaya, aking sinta?
Sana ang mga araw mo'y masaya
ayokong nasisilayan ka,
Bitbit ang pighating nadarama,
Nawawalan ng kislap ang iyong mga mata,
Sinanay mo ako na ika'y palaging maligaya,
Na para bang wala kang problema,
Hindi ako sanay na hindi ka masaya.

Sa tuwing magtatama ang ating mga paningin,
Binibigyan mo ng liwanag at kinang ang aking mga bituwin,
Hindi ako naniniwala sa diyos ngunit ikaw ang aking dalangin,
Sana balang araw ay matatawag kitang akin,
Hinihintay ko ang pagkakataong akin iyong damhin.

Ilang taon na rin ang lumipas nang ako'y mabighani sa'yo,
Nagugulat ang iba kapag sinasabi kong gusto kita, mahal ko.
Pilit nilang tinatanong kung ano raw ang nakita ko sa'yo,
Guwapo ka, may dimples, matangkad, matalino, mabait, at matipuno.
Bakit hindi sila naniniwala sa mga deskripsyong ito?

Isa na namang piyesa ang aking nabuo na ikaw ang paksa,
Nang dahil sa'yo, nagkakaroon ako ng kumpyansa na gumawa,
Hindi man ito perpekto sa ibang mambabasa,
Wala naman akong pakialam basta ako'y maligaya,
Ngiti ko nga ay umaabot na hanggang sa aking tainga.

Maniniwala ka ba sa mga isinulat ko rito?
Ikaw lang talaga ang tinitibok ng aking puso.
Sa tuwing iniisip ka, kumakalma ang pakiramdam ko,
Para kang nagsisilbing liwanag na kailangan ko,
Ikaw ang magiging tahanan at pahinga ko.

Lingid naman sa aking kaalaman na hindi mo ako magugustuhan,
Isa lamang akong hamak na bakla na hindi mo mapupusuan,
Tanging tunay na babae lamang ang bubuo sa iyong katauhan,
Ngunit umaasa pa rin ako na magbabago ang ihip ng hangin sa kasalukuyan,
Kahit masyado itong komplikado, labis ko pa rin itong hihilingin sa buong kalawakan.

The more I give, the less I receive,
I gave you my all, which I can't believe.
You looked happy without a care,
While I felt lost, a lonely despair.

Last time I saw you, you passed me by,
On my way down by the bay, I let out a sigh.
Poured out my rants and regrets that day,
But I missed your presence in a strange way.

Why am I acting like this, in such a crisis?
I want to forget you, erase your existence.
But then you appear again, wasting your time,
Chasing me down at the grocery line.

I just want to run and escape this plight,
To finally set my mind free and take flight.