ყოველდღე მე ვშრომობ მძიმედ,
თუმცა ყველა წინ მიდგას.
ვკითხულობდი ბევრ სონატას,
ვიქარწყლებდი სულში დარდს.
უარია როგორც მაშინ
გავიხურავ ამ შავ კარს.
კოენი ხომ ვერ გამიქრობს,
ვერ გამიქრობს ამ დიდ დაღს.

ვდგავარ მარტო ისევ ქარში,
ირგვლივ მზერებს ვხედავ სხვას.
მოსაწვევებს ვიღებ სასმლის,
მინდა სახლში მარტო სმა!..
ვშრომობ ისევ მძიმედ, რთულად,
მაგიჟებს მე შენი ხმა.
ზღვა, ყავა და სიგარეტი
ვერ გამიქრობს ამ დიდ დაღს.

გამოვაღებ მე ამ ფანჯრებს,
მაგრამ სახლში ვხედავ შავს.
მაგიდაზე კატა მიზის,
ფეხებთან კი შენ მყავხარ.
ვერ ვისვენებ და შევცქერი
ჟირაფებს და ფიროსმანს,
ნახატებიც აღარ მშველის,
ვერ გამიქრობს ამ დიდ დაღს.

ისევ ვხედავ, ისევ მწარედ
როგორ წყდება ტალღა ზღვას.
ღამის შუქზე მარლბოროთი
დავიწყებ მე ყავის სმას.
იმ ციხეში სადაც შენ ხარ ,
მე აღვიქვამ მხოლოდ ზარს,
ქემელიც კი არ მამშვიდებს,
ვერ გამიქრობს ამ დიდ დაღს.

მოვფრინავ და აღარ გესმით
ვეღარც იგებთ დღეს ჩემს ხმას.
მიჭირავს მე ლუდი ხელში ,
ვეგებები მე ჩემს თავს.
ვჯდები ირგვლივ არვინ არის
ვიწყებ მხოლოდ მარტო სმას.
ვერაფერი ვერ მაწყნარებს,
ვერ გამიქრობს ამ დიდ დაღს.

უარია როგორც მაშინ,
გავიხურავ ამ შავ კარს.
კოენი ხომ ვერ გამიქრობს,
ვერ გამიქრობს ამ დიდ დაღს.

J'ai de la tristesse noire
partout où je vais.
Pourquoi tout le monde
gisait autour de moi.
La vie, la vie n'est que le test
du vrai ou du faux.
Je veux m'échapper de tout,
là où repose mon âme.

დაკარგულია ყველა წამი.
რაც არ უნდა ღირდე მათთვის
მაინც ჩაგანაცვლებენ.

მე მიყვარს ყავითმოსილი მზიანი პარასკევი,
როცა ცხოვრების დაწყება ორშაბათს გადავწყვიტე.
მე მიყვარს როგორ მღერიან ფრანგულად კაფეში,
როცა ანთებულ შუქებში ბალერინა ცეკვავს ცერებზე.
მე მიყვარს ისტორიები, რომლებსაც ვერ ვყვები,
როცა მე პირდაპირ მიპყრობს შენი თვალები.
მე მიყვარს ყველა უკვდავი ემოცია,
როცა წვიმაში შენი კანი მე მათბობს მხოლოდ .

ყოველ წელს პარასკევს ყველგან მზე არის,
ასე ვეგებები შენთან ერთად წვიმიან შაბათს,
შაბათს ისევ ვიტყვი, რომ ორშაბათს ვიწყებთ,
იმას, რაც თითქმის ოცი წლის წინ უნდა დაგვეწყო.
იმის შიში გაქვს , რომ კატა სწრაფად ჩაირბენს კიბეს?!
იქნებ იმის რომ პირველ ნაფაზს ხველება მოსდევს?!
მითხარი მხოლოდ მე შენ მიყვარვარ !
და შემდეგ თუ გინდა ლიფტი დატოვე.

გახსოვდეს მუდამ, დასაწყისი არის ორშაბათს,
ამიტომ ვერაფერს გვიან შენ ვერ გადადებ.
იპოვე სივრცე საკუთარ თავში , რომ ღრმად შეტოპო,
შველა თუ დაგჭირდეს მე გადაგარჩენ.
ასე გრძელდება ყოველი კვირა შენს გარეშე,
შენ ისევ ისე აცრემლებული მისტირი სულ სხვებს,
მე მიყვარს ყავითმოსილი მზიანი პარასკევი,
როცა ცხოვრების დაწყება ორშაბათს გადავწყვიტე.

საამურია თუ ისევ დავრჩებით  ერთად,
მაგრამ როგორ?!
თუ მუსიკას არავინ უკრავს.