Ito ang aking kwento.
Sa lib-lib na lugar,
sa gitna ng kapatagan,
sa tabi ng parang ay isang bahayan.

Sa dami ng mga aso,
yun ding unti ng tao.
Hindi mo nga mawari yaring
gabing kay tamlay,
Tunay nga't kay tindi, yaring
puso'y di maikubli.

Ikaw nga't andini,
ako nama'y wala sa sarili.
Ngunit ano mang sabihin
ay hindi rin maikukubli,
kaya't iyo ng marapatin, yaring
puso't dam-damin.

Ako nga'y lalayo,
ari namang puso'y iiwan
ko saiyo.

Iyo sanang alagaan at huwag
kalungkotan,
Itong aking paglisan ay isang
pangmadalian.

At sa aking pag balik,
dala ko'y regalo at sa simbahan
na tayo ay tutungo.

I look and I see,
I stretch and I stand,
I step and I walk,
then I run.
I run and I tried,
then I'm tired.
I bend and I sit,
till I slept.

I'm so lonely,
I stared at nothingness.

All I can do is remember,
Remember the times with you.

I'm like a pable stone,
sinking at the bottom of sea.

I can do nothing,
But let my self drown
of loneliness.

When I can see you?
How can I be with you?
All I can do but ask.

I know and I knew,
Is it to much to ask
to see you?

We're born differently,
You're the sun rise and
I'm the sun set.

HOW can I be with you,
If someone is attending you.