ცივი დინების პარალელურად, ქალაქში, სადაც მსუბუქად მტვერი ედება ასფალტს და მთვარეულა საცობებს კუჭავს სწრაფი მანევრი, მხოლოდ ვიპოვე სიმძიმე და ცა - შედედებული ღრუბლების ფუფქი, ჩემი სხეულიც მას გაეკვანძა, როგორც ნიადაგს ფესვი ქვამუხის.
ეცემა რბილად მოწყეტილი ცრემლები გუბეს მახე დაუგეს, გაეხვია ბადეში სიტყვა, ძალიან მინდა გავამთელო და ახმაურდეს თვალები ბროლის (სიჩქარეში რომ გადამიტყდა)
დავდევ ქალაქში მიმოფანტულ იმედის რგოლებს მალე დამტოვებს ცარიელი ქუჩა და თითქოს სეტყვა დაიწყო, უთეთრესი მიწა მაგონებს უმძლავრეს ნათელს, შენმა გულმა მე რომ გამიყო.
სიმძიმე წვრილი ნასხეულარ ბალიშზე წვეთად აქ ისევ ერთად დაჟინებით ეცემა და მე მექცევა ღამე უმოწყალოდ, მზა იმედებად დამშრალი გუბის უთევზობას დილამდე დავდევ.
გთხოვ, არ შეშინდე, უსათუოდ იპოვნი ადგილს, დაფარავ მანძილს და უქოლგოდ წვიმაში დგომა მორჩება როცა უადგილოდ ყველა დავარდნილ ფიქრსა და ფოთოლს შეიფარებს სხვა შემოდგომა.