იღვიძებ დილით, მზე ფანჯარას ლაქად აცხია,
უინტერესო შენი ამბის ამოწმებ მნახველს,
მომდევნო ღამეც ასე გადის, თუ შეგაქცია
ვიღაცამ ზურგი
სწრაფად ნახავ ახალ გამნაღმველს.

აბრალებ ყველას დღის ნაცრემლარს,
რთულია მიხვდე -
რომ სწორედ თავმა საკუთარმა უკან დაგხია,
ასეა, იყო და იქნება უკუნისამდე -
შენი მიზანი არის მხოლოდ ვალიდაცია.

ცივი დინების პარალელურად,
ქალაქში, სადაც მსუბუქად მტვერი
ედება ასფალტს და მთვარეულა
საცობებს კუჭავს სწრაფი მანევრი,
მხოლოდ ვიპოვე სიმძიმე და ცა -
შედედებული ღრუბლების ფუფქი,
ჩემი სხეულიც მას გაეკვანძა,
როგორც ნიადაგს ფესვი ქვამუხის.

ჩემი დღე სანამ გაიფანტება
და მტვრის თხელ ფენას დაფარავს თოვლი,
ო, როგორ მინდა ნიავი მერქვას -
ხეთა შრიალის ხმა თანატოლი.

როგორც ზაფხული სექტემბრის ბოლოს,
ბარხატისფერად დანაბინდები,
ჩემი გულია ქუჩის უფასო
საპირფარეშო და მე ვინგრევი.

ცა დნება თითქოს და თიხის გულზე
მოიკალათეს თეთრმა ფიფქებმა,
მძიმე იქნება ბლაგვი სიკუთხე -
სინათლე თვალებს ესადგისება.

ეცემა რბილად მოწყეტილი ცრემლები გუბეს
მახე დაუგეს, გაეხვია ბადეში სიტყვა,
ძალიან მინდა გავამთელო და ახმაურდეს
თვალები ბროლის (სიჩქარეში რომ გადამიტყდა)

დავდევ ქალაქში მიმოფანტულ იმედის რგოლებს
მალე დამტოვებს ცარიელი ქუჩა და თითქოს
სეტყვა დაიწყო, უთეთრესი მიწა მაგონებს
უმძლავრეს ნათელს, შენმა გულმა მე რომ გამიყო.

სიმძიმე წვრილი ნასხეულარ ბალიშზე წვეთად
აქ ისევ ერთად დაჟინებით ეცემა და მე
მექცევა ღამე უმოწყალოდ, მზა იმედებად
დამშრალი გუბის უთევზობას დილამდე დავდევ.