I see in faces full of lies
and graces full of prides
the agonizing cries
of people, hurt,
wanting to be heard.

I pass them by the hour,
watch their pain devour
as they suffer from their past,
not knowing how long the
madness is bound to last.

It puts perspective on my downs.
Not that I'm not worth some frowns.
In some way it's even freeing,
to see what they're not seeing.

Why?
Perhaps I am the bad guy.

Er is nog zoveel levenswerk
in het verschiet. Gedane moeite merk
ik voorlopig niet. Ik zie
alleen de tirannie
van angst.
Op maandagochtend ben ik op mijn bangst,
gedeeld met zondag voor het slapen.
Dan moet ik mijn moed bijeen staan rapen,
mezelf overtuigen dat mijn end het langst
zou zijn. Want wat ben ik toch bang
dat ik het niet zal maken,
wat laat ik mijn leven toch wrang smaken
door steeds met takjes tussen eigen spaken
niet te werken voor waar ik naar verlang.

Zij kwam aangefietst
in een kerstpakje.
Maar waarom in het groen?
't Is mooier dan een frakje
en leuker
om straks weer uit te doen.

Je moet gewoon een lach opzetten,
vrolijk zijn of er een boekje over lezen.

Wauw, bedankt, ik zal erop letten.
Dan ben ik vast morgen weer genezen.

Jullie hebben mij immens veel bijgeleerd.
Zoveel dat ik haast niet op kan sommen
wat in mij allemaal veranderd is.
Mijn werklust heeft hier gerevalideerd
in acht bewogen maanden die ik
niet meer weg wil gommen.

Vandaar dat ik tegen het einde
van deze uitgebreide sessie, met pen,
de datum heb genoteerd.

Eerst gedaald, daarna gestegen, rechtgetrokken,
toen verlegen, toe, later open,
gebloeid, vertrokken.
Ik zal de deur nog één keer sluiten
wanneer ik jullie bedank.
Want bij aankomst kroop ik mank,
liet ik tranen met tuiten.
Ondertussen, dankzij jullie allevier,
kan ik weer lopen met plezier.

Jullie namen zullen blijven hangen.
Desnoods gebruik ik knopen
om ze vast te maken, nooit meer te vervangen.

Want zelfs als ik zelf mijn geheugen ooit verlies,
zal ik jullie nooit vergeten.
Bedankt van harte, Sarah, Katrien, Geertrui en Marlies.

Ik heb een duidelijke taak gekregen,
gisteren de glazen zitten legen,
verlegen toch in bed gelegen
vanwege de wegen die doorwegen
op mij en mijn zin zit tegen.

Begin dan toch gewoon,
laat al de rest maar vallen,
begin nu eindelijk,
alles is toch tijdelijk.

Ik heb me erachter gezet,
goed opgelet, ik weet het,
't is een leugen, een klucht.
Ik ben dan toch begonnen
al was het met een diepe zucht.

Ik heb mezelf overschat.
Nu ben ik moe en afgemat,
heb ik zoete praat verkocht
maar niets bereikt
of af gehad.

Geluk is geen attitude,
hard werk is geen prelude
van een beter leven, van gelukkig zijn.

Even terug, achter je rug, haalden
ze, per toeval, kans uit het vergelijken.
Waardoor nu zoveel pech en malen
gezien wordt als je eigen falen,
jouw schuld dat je niet meer kon bereiken.

Zij die uit onmacht als maar daalden,
worden nu bekeken
alsof ze dat zelf bepaalden.

Just to **** people off,
to tell them I write.

I wrote a poem last night,
you might not know, but
it's called being productive.

Ever heard of being productive?
You piece of horse manure.

Donkere sneeuw valt op en in
jouw hoofd.
Als ik het twee maanden
geleden had voorspeld,
had niemand me geloofd.
Het is een soort die niet smelt,
ophoopt en je geest verdooft.
Hij blijft maar vallen,
soms wat meer, soms wat minder.
We zien dat aan jouw wallen.
Toch ondervinden wij
in steeds grotere mate hinder
en vragen we ons af:
'Wat vind jij?'

Niks behalve mis lukt.
Ik monolieg
over mijn zwijgen.

Ik loop levenslessenlang gebukt
onder een kopie van een kopie
van een robber met mijn eigen
geestig.

Voor hetzelfde geld
deed ik niet veel ander werk.
Geprezen, gewezen, deze
man is meer duivels dan de kerk.

Schilderijen langs de trap en lege zalen vol met mensen.
Ik had me geen beter beschreeuw kunnen wensen.

Ze roepen, ze sleuren, ze trekken en ze treuren,
ze wilden dat ze anders waren, in de arm knijpen
en plots de knepen kennen, zichzelf begrijpen.

De mens is vast geen onverander lijk.
Voor velen ben ik slechts een wissel,
een speler op de bank, aan de zijk-
ant. En ik twijfel of het bedissel-
en ervan
de moeite nog wel is.

Dezelfde foto's op de mooiste plaatsen,
op vrijdagavond scheve schaatsen,
de wereld vraagt je beter te gedragen.
En wij, wij lachen met die vragen.

Je hebt het niet te kiezen.
Wat je allemaal kan verliezen,
zou je nog verbazen.
Vanzelfsprekend op elkaar lijken
die zaken die pas te prijken komen
wanneer je te grazen
bent genomen.

To all the girls out there who want
a guy to do everything for them. I know
all you wish for is a man with confidence
who also happens to be attractive.

Knowing it is for my own good is not
enough. Give me something extra in
return and I will make a fool of myself
for everyone to see if that is what you

desire. Desiring you is my curse in the
morning, trying more is it in the middle
of the day. In the evening it is failing and
at night it's crying for another way.

Maybe you've already showed signs,
maybe not, I just want to make it sure.

Verniel mijn stiel en schop mij blauw.
Ik maak mijn woorden onafhankelijk van jou,
jouw mening of je lach, ongeacht
*** jouw ogen fluisterden,
wat je dacht, gelogen,
met wat je zei verduisterden.

Want wie ik ben was ongekend,
voorheen ongeweten,
Voortaan, voor Daan, ongeremd
en afgemeten.

Iedereen weet precies beter
waar ze heen gaan met *** tijd.
Ik was vroeger vooral een zweter
en zie nog te vaak niet wat ik mijd.

Het lijkt of ik de aarde
onder eigen voeten
te lang heb verwaterd
in plaats van erin te wroeten
heb ik maar wat getaterd.

Doe ik alsof of zij.
Mag ik ook ooit
januari
in plaats van augustus, maart of mei.

Het lijkt zielig wat je voelt,
toch zie ik wat je bedoelt.

Beetje gieten, beetje wachten
tot geduld de grond uit woelt.

Sla het op en orden onder,
geregeld op de vlonder,
ontregeld ongezonder.
Het regent zonder donder.

Vraag niet te vaak waarom

Eerder, *** het komt dat
en wat kan ik ermee doen?
Helpt het om zo te denken,
zou het kunnen dat ik me voel
zoals toen?

Ik google soms, de aanzet naar
verandering. Ik denk dat ik te ver zie.
Ik mag best wat meer bestand
tegen de laatste nieuwe versie.

Op het samen beven,
op niet te lang leven
op doen wat we kunnen
en jezelf af en toe wat gunnen.

Ik wou dat ik de visserskoning was
en elke vis kon vangen.
Ik wou dat ik kon lopen en pas
als anderen allang niet meer, m'n handdoek op moest hangen.

Kon ik maar wormen graven, verzamelen en verkopen,
was ik maar wereldkampioen in hopen.
Als ik kon zien in donker of glijden door de lucht,
gewoon slechts één talentje had, al was ik erdoor berucht,
dan zou ik eindelijk gelukkig zijn.

Van dat laatste is toch één ding waar
en neen het is niet dat van dat vliegen.
Ik ben de allerbeste
in mezelf beliegen.

Piled up dust, dark shades,
lack of colours, thought fades.

Imagine living in a coast town
Every day you'd get to see
the endless sea
how insignificant you'd be.
A single wave could mean your end,
send you down,
never to return from the depths of its magnificent cold.

Imagine living there,
having nothing left to touch,
to feel with your fingers, your hands, to hold
but loose sand, slipping through, ever fleeting, as dust.
Playing the piano would turn into a must
to survive. One final grasp on the thinned out strings of life.
The steel and copper wires forging dying fires.

One last press yet no rebounding sound.

At least you'd be alone, crazy but the only mad one with grace
for miles around, as your knees sink into the ground.
As you stare at the waves, calling out your name.
As you realize to them life is just a game
and you are just a waste of space

Lege hoofden, volle ronde dingen,
laat die mensen alstublieft niet opnieuw
karaoke zingen.

Vertrekken is niet makkelijk. Dat is het nooit geweest.
Je pakt je koffer, ziet je naasten wachten,
ziet ze smachten en ze zijn bedeesd.

Ze willen dat je terugkeert, dat je niet verleert
wie ze zijn en wat ze je verteld hebben.
Ze willen niet vergeten, geen laatste keer
gedag zeggen.

Het is een sprong die je moet wagen,
ik zal je missen voor zovele dagen.

Who am I to judge me
if it actively makes me sad?
Why do I compare the
good ones to the bad?

Decide in cold decembers
to let go of the embers
driving passion to result
or decide to join a cult.

Money makes my big eyes burn wide.
Money has so many upsides,
we all let the downsides slide.

Wedge between the parts, divide,
or string nuanced all to one.
The second it becomes too hard,
again, we all just let it slide.

Big steps, small,
running wall to wall,
walking, still, standing tall,
still on, still strong, we don't have to speed up
we don't have to stall.
Big steps, big step, big steps, small.
Big step, small step, baby, crawl,
you don't have to run yet,
just give it your all.
Big step, big step, stepping, fall,
there's no need to cry,
there's no need to brawl.
We can try again, yes, we try
and give our all.

Bears are dying, making place
for animals of another race.
Best at adaptation, best to survive,
I have never felt so alive.

I showed my drawings to my
mother, she didn't care, but acted
like she did and I don't care either
cause my picture is awesome.
That is what truly counts after all.

Don't compare to others, compare
to former self.

Ask yourself, am I finally my best?
Am I failing the final test?

Right now I'm rocking it, buzzing
like a bee, high on his achievements, making honey.
I could be anything I want to be.
Except for the best. But I don't want that, just me.

You let me scream, silently,
when I am not allowed to be so loud.

A portal to my inner sanctum,
every word closer to catharsis,
every letter less unsure of who I am.

A sentence is enough to give me shivers
when it's late, I'm tired and I need someone
to talk to.

Dwing me, duw me naar
de luwte, de schaduw en de rust.
Stuur me met vijftien zegels daar-
heen waar het tij mijn voeten kust.

Ik wil geen zand tussen mijn billen,
wil geen stofjes in mijn oog.
Soms heb je niet te willen,
doet de natuur slechts haar betoog.

Ik wil geen zeem en zoet,
geen niks mag, alles moet,
geen lockdown of geen quarantaine
om ieders ziel te zien verdwijnen.

De waarheid is een harde plaats.
Ik kijk op naar zij die blijven zitten.

De deuren zijn bezegeld en
de loten zijn bestempeld.
Wat is dit voor een leven,
toegeplakt, bedrempeld.

Ik had al een plastieken kaartje.
Nu komt daar nog
een documentje bij.
Een aardje naar z'n vaartje
maar wie is daarmee blij?

Ik weet wel wie en goed en wat
en waarom we zo voorzichtig zijn.
Als ik dat virus is mijn handen krijg
dan is het kot te klein.

I've never received a drunken text.
I keep on hopping, this one to the next,
I see them every day, searching each
other, kissing, loving, they reach

out and hold arms and hands, I can
not contain my stare, a jealous man
does the wrong things. Someone please,
decently put my many needs at ease,

at least my inner vain can feast on less
fortunate girls, unequal to my being,
too good, but they will never be seeing
that, if I don't hurt them, bound to make a mess.

It has to end, it can't go one for ever,
I'll be waiting for that day, whenever.

Het einde van de beurt,
vijftig euro weggespeeld,
mijn moeite afgekeurd,
ze had zich zelfs verveeld.

Met al mijn bezit in een zak
aan een stok, op mijn schouder,
schommelend, achter de rug,
kijk ik nog één keer om,
twee vingers aan de lippen,
daarna naar de lucht,
het liep hier op de klippen,
'k zal ergens anders moeten zoeken
naar de verboden vrucht.

Ik ben uitgeleefd, student ontdaan,
voorbijgestreefd, fini, gedaan.
Het voelt nu al onbegrepen, onverstaan
en 'k heb nog zo'n lange weg te gaan.

De eerste stap is weg uit Leuvens leven,
de volgende zetten en zien wat het zal geven.

You make my mouth leak.
My eyes sneak around to
catch a glimpse, a peek
of what you could make me do.

Looking at your picture,
my brain turns into a mixture
of fried and sizzling cells,
your face alone tells
me all I need to know.
Your words kept coming
and not one thing was wrong.

It could seem slow
but no matter how long
I already saw
you are a mess
underneath a fuzzy blanket
yet a lady in a dress.

These rhymes are simple,
arrangements easy.
They are us for now.
So I don't want to make rash
decisions, less well planned incisions
in this young and partial certainty.

Ik was helemaal door de bomen
toen ik las, besefte dat mijn dromen
niet dicht genoeg gezocht
door mijn gedachten stromen.

Het is een jungle, daar buiten,
het is een woesternij,
word je woest of blij?
Je mag zelf kiezen *** en welke
gevoelens je wil uiten.

De wereld maakt mij soms verdrietig,
in het donkere verschoven.
Sta ik er nu onder of erboven?
Ik weet het allemaal niet meer.
Democratie valt niet te kaatsen.
Laat me maar alleen
dan heb ik de tijd
om dat van net te plaatsen

Your face, it takes me back
to places I don't want to go,
to past mistakes, a time
in which I didn't know
I had to brake.

Flooded by bad memories,
the thoughts are ganging up on me.
The girls keep hanging up on me,
left on read again. Yet I thought it was funny to say
"That is what she said.".

My hands and pants were over active
and my face messed up with battlefield.
My performances were overeager, antsy
and unkind words my rattling shield.

So thank god I'm no longer there
even if my life is like an unhit spare.

Piles of work, my desk is bustling,
while outside the leaves are rustling,
The seasons are mixed up, the world
is different, time has been hurled

right passed me, like I don't exist, at
least for some. I'm shaken in ways that
I did not foresee, I cannot flee, to me,
this is prison. Come and hear the sound

pounding, from underground, wanting
to be found. A daunting feeling, taunting
my decisions, working ahead, time misled

me once again. Can't you go in my stead?
If not my life will go too fast, slow me down,
I want to go but I am not ready to leave town.

Pak mij vast en aai mijn hoofd,
krab mijn rugje, krets me rood.
Al is al mijn bezit door branden weggeroofd,
voor jou zal ik blijven voelen,
wat het is om nooit meer af te koelen.

Waren we kleren, elkeen sok,
juwelen, elk een bel,
servies, kom en mok,
liefde, kaart en spel.

Of ik van je hou en of
in welke getale?
Da gade gij nie bepale.

Ik zit op bad, niet erin,
denk na, het is niet min.
Plus ik ben nu twee maal
elf, da's te delen
of te laten,
al zeg ik het zelf.

build it, brick by brick and if a brick
was built with wrong instructions,
throw the brick away and create a
new one. Put it next to the first one.

Stop, destroy the wall you've made.
Just talk to her, stupid.

Luister naar het advies
dat anderen willen geven.
Wees realistisch in de doelen die je kiest,
denk ook aan wat belangrijk is voor je later leven.

Drink minder, meer en eet gezond.
Werk van in de morgenstond,
de avond heeft niet langer
de functie van goud-in-mond vervanger.

Maak concrete lijsteren
opdat onduidelijke taken
je nooit meer kunnen verbijsteren.
Stop met angstig af-en-haken
nog voor je bent begonnen.
Leef wat rationeler, minder onbezonnen.

Het is al even voor de knikkers
en jij bent achterop,
net als op je stage, zonder zonnestickers,
vermijd je rakelings de flop.

Je bent zeker geen mislukkeling,
gewoon onzeker en daarmee
minder consistent.
Maar laat dat niet bepalen,
wat je doet en wie je bent.

Je hebt zo vaak gezegd: 'nu ga ik het doen.'.
Altijd maar met woorden bezig,
wachten, werken, tien.
Laat vanaf nu al aan de start je beste daden zien.

Dan zal je zelf in jezelf kunnen geloven,
hoef je geen loze leegte volledig te beloven.
Dan heb je zelf zelfvertrouwen.
Eet je biefstuk nu, wanneer ze warm is
dan moet je nooit opnieuw zolang
op datzelfde stukje kauwen.

Gegroet, m'n jongen,
het beste, man,
ik geloof het al,
maar vertrouw jij erop
dat je het kan?

Filled with nonsense,
spilled through carrying
out orders, skipping borders,
collecting hoarders,
marrying for money,
working for the sweet
sweet honey.

As you well know it doesn't breathe
in fame nor fiction,
doesn't breed
in frames and friction.

It is on top
of all
elusive
as the flop
we all
chase
before we trip and drop
over our skip and stop
shoelace.

Few will rise and all will fall.
Everyone will find their roof
and bash into their gravestone wall.

There are no answers behind the stone
you meet
only in yourself, when open, grown
the ability to greet
humility.

Stuck, we float in viral.
We go up and spiral
bot, out of control.
We're locked down,
detached from the whole.

As currencies, letter z's,
maiden names, money in frames,
okay signs and cryptic mines,
we're all destined to an end,
sticky entertainment.

If I can't talk anymore, stranger,
more like a stranger than before,
I think she thinks I'm like a bore,
a way to fill the time, no danger.

My mouth is full of food I can not
let through, my eyes are feasting on
this buffet that seems, growing, drawn
perfectly, but now it starts to rot.

It was a picture, an image, the food
is not to be eaten, it's taste is disappointing,
set to ruin my late night or morning mood.

Infinity is not enough, let me be right,
you make me lose might, only pointing,
and I will fight, with or without light.

I couldn't paint her in words and red
I could never explain in art what lead
her to me in this landscape of green and rain.
Her lake has a thousand colours,
her shapes would consist of every shape there is.

She is more than just the colours and the shapes
she is more than flesh and blood in covering drapes.

But she disappears every morning to return again at night.
She slips away comes right back slightly less prominent.

Stop the lies,
there's other things to do,
better things to do,
just break the ties,
leave it all
until it safely dies,
leave it all
for someone else.

Compelled to let go
I want you to know
there is no other way
there is no better way.

There's not much honor in dying
even if you're fighting, at least trying,
save your giving
for the living.

I need to buy
soft but steady
I'm not ready
to tell the salesman what I want
to make an order
to answer the man in the recorder.

I took for granted, granted that I was not aware,
appearing obsessed with such kind of flair
that I did not even dare
to say
who I really am.

Het goudgeel gerstenat verlaat mijn schouderblad
en sijpelt
lang
s
een lip naar
bingerstenatnen

in mijn keel
door mijn keel
achter de kiezen
even slikken
maar je concentratie niet verliezen
niet stikken
lippen af
likken.

Het was niet slecht, doe nog maar één.

Ik heb vroeger iets gevonden
in een zakje vol met kruiden.
Het steentje zat er ongeschonden
nieuwe tijden in te luiden.

Ze had prachtig golvend haar
en zat in dezelfde klas, hetzelfde jaar.
Ik was niet de enige die het die dag
niet durfde vertellen en het al langer zag.

Onze wanten gingen hand in hand,
jouw voeten naar een andere kant
en op maandagen denken we soms nog
aan je oude jonge-kokers-blog.

Ik ben tevreden met *** dat is verlopen.
Ik heb nu genoeg verdiend om andere thee te kopen.