The conditions have changed
the setup however has not.

Denk toch niet zo veel aan dan, Daan.
Denk maar aan de zon,
de schaapjes in het veld,
de vrienden die je telt,
de momenten die je won.

Denk maar aan het zachte bed
voor straks en aan muziek,
die liedjes die je luisterde met
je lieve naasten, je hechte kliek.

Denk maar aan dieren, bomen,
gras en rolmodelfiguren komen
vanzelf je netvlies op, stap
naar buiten, lach om de grap
van de pakjesman,
lach met de mop
van je kind.

Wees gewoon vandaag
de beste versie van jezelf,
wees lief en help waar nodig
en als dat niet lukt,
maak je niet zovele zorgen,
je mag het allemaal opnieuw proberen
morgen.

The room was a mess,
even ***** for a while,
over there, in the corner
laid a pile of worn out clothes.

Packages spread,
silverware still red
from last night's
spaghetti.

A wine glass broke
when she left, screaming
things she didn't mean.

She did know how to provoke,
her words were deeming
everything would be clean
next week.

Zou ik je ook zo mooi vinden
als ik je al had? Ik heb hoogtevrees,
wil toch in het rad, lees
soms over blootstellingstherapie
ma bij mij werkt da nie
PFff

Als ik iemand anders had willen zijn,
moest ik al de rest erbij nemen.
Van het grote lege magazijn
tot het alle ramen zemen.

Van de pijn van een gemiste jeugd,
verpeste liefde waar ik me nog zo
op had verheugd, tot de dagen
dat ik me zelf aan verpest zal wagen.

Zo erven wij van boven tot onder
en van zij tot zij, niet alleen de genen
alsook de wel of niet erg blij
en de neiging tot hypochonder.

I'm not sure whether it will wither
in this weather, or live in our love.

Deeply, to regret or care, or pray
for the mere sight and touch, hers.

I blush, she always does, it seems.
If this is love, if not, I know it means a lot.

Uncertainty in distance, a long way.
Do I even dare to tell or say, it hurts,
to stay away.

Iemand heeft mij ondermijnd,
gangen gegraven en vijanden geseind.
De grond onder mijn voeten,
die stilaan verdwijnt, zal moeten houden
tot ik mijn gouden
eieren heb gelegd.
Terwijl ik lang geleden heb besproken
en geroepen
dat ik niet vruchtbaar ben.

Ik heb lang geleden en geroken
dat de wolken zijn gaan zakken.
Zo Danig dat ze nu rond mijn oren plakken.

Mijn hoofd wordt zo gedragen door die witte wollen wolken,
met mijn voetjes op de grond. Zonde dat zij voor mij
mijn willens niet vertolken. Zonde dat ik mezelf het niet heb durven vragen.
Het enige wat ik nog lijk te hebben,
lijk te kunnen,
is klagen.

Things have changed, while I have not,
thoughts will always linger, whereas others
didn't get a turn to. Perhaps I was, I sought,
always busy, looking on the wrong spot.

Though this is not what specifically bothers,
it is my need to be in progress, less as
my need to be in lead of who and what was
the origin of my attention, spread across the halls.

You should be flattered, you'll regret, the walls,
closing in, me, capable, wanting to sing, and leave
this demeaning museum of memories. A naive

form of hope, coating, a lot of time spent quoting,
in snow and rivers of misinterpret signs, floating,
or high above, it doesn't matter, I just **** at love.

Pak mij vast en aai mijn hoofd,
krab mijn rugje, krets me rood.
Al is al mijn bezit door branden weggeroofd,
voor jou zal ik blijven voelen,
wat het is om nooit meer af te koelen.

She lived right across the street
I imagined it was fate for us to meet

She sat next to me in class
another one I had to pass

She was in the distant corner of a playground
I thought it was treasure, what I had found.

She walked around in the same halls
as it turned out I never took her calls

She was in the same place
but I figured she was lacking grace

This girl lives close to my home town
I'd never want to see her frown
because of me.

Het goudgeel gerstenat verlaat mijn schouderblad
en sijpelt
lang
s
een lip naar
bingerstenatnen

in mijn keel
door mijn keel
achter de kiezen
even slikken
maar je concentratie niet verliezen
niet stikken
lippen af
likken.

Het was niet slecht, doe nog maar één.

Te veel willen is gemakkelijk.
Probeer eens af te wachten,
in te houden,
met alle macht en
man en zie wat je bereiken
kan.

Ik ben misschien nog
soms toch eenzaam.
Dan zo het zonnetje zien verschijnen,
doet de zorgen van de dag
een beetje, deels, verdwijnen.

You turned my music against me
cut off everything I wanted to be
But who am I to blame another
I recognise the smell of my mother

scenting, spreading, everywhere you
go. Blindly do I follow, not knowing who
to find inside your mind. Hidden as
a pearl, but far more precious than it was

or could have been. At least, I thought so.

Er is nog zoveel levenswerk
in het verschiet. Gedane moeite merk
ik voorlopig niet. Ik zie
alleen de tirannie
van angst.
Op maandagochtend ben ik op mijn bangst,
gedeeld met zondag voor het slapen.
Dan moet ik mijn moed bijeen staan rapen,
mezelf overtuigen dat mijn end het langst
zou zijn. Want wat ben ik toch bang
dat ik het niet zal maken,
wat laat ik mijn leven toch wrang smaken
door steeds met takjes tussen eigen spaken
niet te werken voor waar ik naar verlang.

Mijn hoofd is warm en keel doet pijn.
Mijn handen trillen traag.
Ik zou zo graag
genezen willen
zijn.

Wil je bij me komen liggen?
Als biggen aan de trog,
mijn ledematen log,
leden zwaar
en lid zo licht als
op en neer veren.

Waar de hals zo zacht bedrukt
mijn lippen durft ontmoeten,
daar wil ik je lief ontzoeten.

Barista bakje koffie voor me,
maak je warme kopjes klaar?
Het zoete smelt, mopjes waar
de hele zaak om lachen kan.

Iedereen vindt jou leuk en
wil jou in de zaal, in de keuken.
Lieve, bitterzwarte, melkloze tas,
ik wou dat ik jouw donkere chocolade was.

Op de stoep staan dozen,
in de post niks om van te blozen,
aan de deur een kast en
in de verkeerde kamer
een zetel die niet past.

Snel volgen de mannen,
gewapend met een hamer,
om de latten weg te halen en
mijn huisje te verbannen
naar ongehoorde zaagverhalen.

Ik zal dan moeten werken,
ik zal veel moeten tellen,
ik zal mezelf dan merken
en nooit meer dezelfde zijn.

Your understandable uncertainty
is messing with both you and what I get to see.
I haven't and I have done stuff I may regret,
felt things that may have gone unsaid.

You're like a pack of smokes,
attractive to young blokes,
expensive and rewarding
yet a tad bad.

In time I'll know if she will be
the last unhealthy
cigarette for me.

Er zat niets anders op,
het kwam aan op verkopen,
ik had zoiets van,
*** gaat dit verlopen.

Zo, goed, nu, euh en wel, mensen
praten, zeg maar, minder snel
wanneer ze niet goed weten
*** de juiste woorden heten.

Her smell is stuck, my nostrils flare,
the clothes she will always wear,
the closed kindness to scare,
not a friend spare,
Oh where?

When will I?
Who would want to?
How will something be
just quite different but the same,
so I can start off yet another game,

Ik was helemaal door de bomen
toen ik las, besefte dat mijn dromen
niet dicht genoeg gezocht
door mijn gedachten stromen.

Het is een jungle, daar buiten,
het is een woesternij,
word je woest of blij?
Je mag zelf kiezen *** en welke
gevoelens je wil uiten.

People rushing left and right,
sprinting to not miss the final flight.
Your face is hidden, suddenly in sight,
in between the people running. Overnight
my view has changed. It disappeared,
the view, the connection, the holding stare,
sometimes in my worst nightmare
it returns. My only flight, cancelled.
Too late to find another.

Thank you, me, for breathing,
walking, thinking before speaking,
waiting, sword-sheathing, slow
and patient answer seeking.

I forgive you, me, for mistakes,
sloppy detailing, sometimes
derailing, losing sight, crimes
in fog and misty takes.

You tried and keep trying.
You'll fail and keep failing.
You learned and learned and
attempted to say no to what returned.

I respect your features and your bugs.
From now on, me, we'll celebrate with daily hugs.

Je zit zo leuk in mijn buik,
goedaardig, wat gegroeid,
je bent zo knus en puik.
Niet zonder risico heb je
je genesteld, gemoeid
en gewassen uit de kluit.
Maar doe je er nog een schepje
bij dan haal ik je eruit.

Before we'll watch this movie
I just want to say, make clear, honestly
tell you I've been thinking way too much.
Yet not about the right things
filled with unfortunate timings.

Now I've thought it through,
finally tried to understand what it may have done to you.

I want to excuse myself
for invading the space on your highest shelf.
I went too fast, forgot to build a past,
made too much plans for us to live
because I have a lot to give.

I get the fact it came as overload,
less spontanious, kind of crazy mode.
I've never had a thing like this before,
you were so tasty and I wanted more.

It grew after a while
instead of emerging as massive piles
of burning smiles.

We don't have to plan
anything for our future days.
I've gained patience in such ways
and I've learned you'll come when you can
and want,
and to trust you when you can't,
when you turn to silence, silence I now get you need.

If this is where you end indeed
I'll feel remorse in our fate
for understanding our source this late
and what went on inside your mind.

But we'll see
In the end it'll be
all ok, we'll just have to see.
I repeat, again, we're only nineteen maybe twenty.
Let's just watch a movie.

Astrologie en religie, goddelijke vaten
der, die, das hand en tand, die bijstaan
wanneer den mens niet plaatsen kan, die maan
en das zon niet zien meer kan,
de bomen niet meer wiegen en
je ervan houdt dat ze je voor je ogen ogenschijnlijk bedriegen.

Wat jullie doen is graven,
maakt het beeld niet beter,
kan je dorst niet laven,
raakt je voor geen extra meter.

Het is een grijpbaar en begrijpelijk
mechanisme om jezelf te beschermen
tegen de bedenking dat er rijkelijk
niets is om naar uit te kermen:
'Waarom ben ik hier?!!!'

Ik herken je nog maar half.
Jij was de enige die met vervallen zalf
onze wondes bleef genezen.
Ik hoop nog dat je dit kan lezen
of dat je minstens weet
dat wij dagelijks dankbaar waren
voor alles wat je deed.

Het sijpelt stilaan binnen.
Het valt niet te begrijpen ***.
Je ziet dat niet beginnen.
Zeg nu al dat je van haar houdt
voordat de lucht komt te veranderen
en langzaamaan, tot het onhoudbare toe,
zijn kleur verliest, vergrauwt.

Binnenkort zien wij je terug.
Dan verwacht ik van die fiere dame
zachte, lieve klopjes op mijn rug,
zoals toen we bij jou, na het vallen, om troost
en zalfjes kwamen.

I couldn't paint her in words and red
I could never explain in art what lead
her to me in this landscape of green and rain.
Her lake has a thousand colours,
her shapes would consist of every shape there is.

She is more than just the colours and the shapes
she is more than flesh and blood in covering drapes.

But she disappears every morning to return again at night.
She slips away comes right back slightly less prominent.

Ik zoek een huisje in Parijs
voor het komende half jaar.
Het is een hele tijd op reis.
Misschien blijf ik wel daar.

Ik wil een open raam,
de Eiffeltoren zien,
het park en macarons kraam.
Als het meevalt, blijf ik zelfs, misschien.

Help mij dan, zie je niet
dat ik gewond ben
zie je niet dat ik bloed
waarom sta je stil
het is oké dat je niks doet
maar waarom sta je daar
boos.

Zeg nu iets, roep desnoods
of ga voor altijd tuimelen
Ik voel de hele kamer,
het allemaal rond mij
verkruimelen.

Ik heb zelf niemand verloren.
Waarom heeft hij te klagen,
zal je vragen. Wel, ik wil horen,
ik wil naar jouw verhalen luisteren.
Je mag roepend in mijn handen knijpen
of zachtjes in mijn oren fluisteren.
Als ik maar kan begrijpen
en laten dat ik wil helpen dragen.

Dat is niet echt hetzelfde, geef ik zeker toe.
't Is daarom dat ik aan dichten doe.

Zo tracht ik het onbreekbare te breken,
dagen die zo vastgelopen leken
opnieuw te bewandelen,
om onderwege dorst te laken
en opgekropte zaken
los te kunnen maken.

Ik wil helpen dragen,
in deze vorm, geschreven,
want meer dan dat
kan ik niet geven.

In het vallen van de bladeren,
geel, rood, bruin om in te kaderen,
zie ik stilte en verdriet,
een pluizenbol in't bos
die stiekem er geniet.

In kale takken zie 'k gewicht
dat niet meer hoeft gedragen.
Enerzijds misschien gezwicht
tenander waait het wel in vlagen.

Waaivlagen vliegen om de oren,
het ijs, dat in de lucht hangt,
je kan het bijna horen.

De winter die de herfst vervangt
en langzame zomer in ivoren toren.

We spreken van geluk.

Dat we ooit zelfs groen gezien
(mogen hebben.)

Sometimes you know, sometimes they do
sometimes they don't. I wish I could turn
it off, but only time is capable.

All this time, I could have known, to foresee
helps to forget. I'm stuck, situation unknown,
but similar, I don't want to stay awake.

Thank god for music, music wouldn't turn
it's back. Like hope has, and she has, and
my images have.

Rustig, zon, niet te warm,
alles kon, alles mocht, toch
was dit niet wat je zocht,
schapen, dier, arm
plezier, zelfs in de tuin
van eden, lach je schuin,
ben jij nog altijd niet tevreden.

Later, als ik harder heb gewerkt,
als het volk mijn moeite heeft gemerkt,
zal ik de top bereiken en de wereld voorgoed
voor goed veranderen,
net als alle anderen.

Van privilege tot dezelfde kansen,
exclusieve clubs met zeven (komma zeven) miljard leden,
die allemaal hetzelfde dansen
tot posities die we allen liefst vermeden.

Waarom hoop je op een morgen zoals vroeger?
Vroeger was je toch ook niet zo tevreden.

These flames too far to lend me warmth,
my heart too cold to stay unharmed.
We were ripped apart
as the target of a dart,
thrown with similar audacity.
I pity myself
for being driven
for letting go of the wheel,
for losing touch with
what should have been
kept real.

We feel these things we cannot see,
we aim to become what we cannot be,
grasping, clawing, endlessly,
feasting, gnawing on
reality.

Keep me sane, keep me going
whenever there is nothing left to gain,
hold my hand, caress my hair,
tell me to shush when I feel the need to swear.

Embrace me when I'm cold, when I
need someone to hold, at night
when I'm losing light, frightened
by a veil of darkness, covering me.

Cover me like my blanket on
a cold december night, in snow,
in may, when it's really time to go,
stay with me, hold my hand, don't refrain,
keep me going, keep me sane.

Ik wil dat je me ijsjes brengt, betaalt en haalt zonder te maren.
Ik wil dat je me lijstjes mengt, verhaalt en baalt onder bedaren.
Je moet me en ik mag je, je humort en ik lachje,
je lieft en ik bezorg, je dieft en ik de borg.

Wij houden van elkaar, da's alles wat telt,
wij bouwden op elkaar, wachten tot de ander belt
en vertelt wat op het bord lag op welke prijs
zijn gangetjes, die liepen voor het ijs.

Wij sleuren ons samen
door blijheid, boos en tranen.
Ik wil gaan zoals we kwamen,
zonder naast-de-schoenen-wanen.

We zijn ons en we zijn samen weer
net het zelf en toch iets meer.

Sinds die bewuste uiteenzetting
is er zodanig veel gebeurd
in onze levenssetting
dat je zonder klaarheid treurt.
Het wordt moeilijk onderscheiden
wie nu wat precies besmeurt.
Na slagen en reizen
valt enkel te beslissen
wie in de prijzen valt
en wie we moedwillig wissen
wanneer het in de boeken wordt gestald.