*** kan ik achterhalen
wat ik steeds vermijd,
*** kan ik mijn schaduw zien
als die steeds verwijdt?

Reclameborden sieren
de kamers in mijn brein.
Successen moet je vieren
ook al vind je dat
maar niets.

Water zakt, bloemen bloeien
water geven, bloemen snoeien,
leven leven, laten leven, gewoon,
tot de dood zich zelf komt moeien.

Woorden als tentakels,
vurig spuwend, inkt,
vlekken tot en vlekken uit,
spreidend tot het hele blad
onzichtbaar is.

Wat als letters mis verstaan
wat we eigenlijk bedoelen,
we dweilen met de kraan,
water aan de wimpers voelen?

Dan durf ik mijn ogen
niet te laten zien,
ondanks gewikt gewogen,
misschien
heeft de mens zichzelf bedrogen.

Verantwoordelijkheid wordt gedeeld
door mijn verleden zelf en ik,
voor keuzes, gevoelens en gedachten.

Mijn heden zit verveeld
met al die gevolgen
waar ik van zelf de oorzaak ben.

Wachten, denken en beslissen,
soms ook niet te doen,
al zou ik het geheugen willen wissen
voor nog één extra zoen.

Sinds gisteren,
afgezien van deze morgen,
is het weekend,
gezien en toch verborgen.

Ik draag de last van spijt,
de pijn van schuld en zelfverwijt.
Wat kan ik hieraan doen,
behalve terug op zoek
naar een concrete versie van fatsoen?

De profeet heeft
nooit iemand gered.
De verteller helpt vooral
zichzelf aan binnenpret.
Wat is vraag en aanbod waard
op ongelijke tred?

Er zijn enkel keuzes die mij resten,
waaronder onder meer,
zonder pluim of veer,
mijn eigen geduld te testen.

Welke vragen zal ik stellen?
Ben ik dankbaar genoeg?
Durf je te vergeten?

Ik weet alvast nog de
dingen die me speten.
Ik had dat of dat kunnen zeggen,
de nadruk ergens anders
kunnen leggen.

Maakt het uit
over enkele weken?