*** kon dit toch gebeuren,
waarom ben ik weer zo dom?
Ventileren kan opbeuren
maar spreken voelt zo stom.
Mijn badeend is de enige
die me echt begrijpt.
De drang, het moeten, wijs
overkomen, je reinste ijdelheid.
Laat varen, al die willens,
laat lopen, al die prikkels
die aandacht vragen, keveren,
en nooit echt wat opleveren.
De netto levenskwaliteit.
Is dat dan al dat telt?
Mijn keel, schor en schoor mijn voeten.
Waarom toch altijd dat goed moeten?
Is dat een vraag of een verwijt?
Is het een gevoel of een oordeel?
Goed dat moet wordt minder goed.