Zonder jou werd alles mens.
Die mensen kunnen honger krijgen.

Zonder jou werd alles mens.
De huizen zijn al redelijk duur.

Zonder jou werd alles mens.
Wat doet een fractie daarvan
al met onze natuur.

Ik hoef niet alles mens.
Het is een valse keuze tussen 2
pijnlijke dingen.

De borstel was smaller dan verhoopt.
Hopen werd verwachten en dan eisen.
Ge hebt thuis liggen wat ge koopt.
Nu moogt ge uzelf er terug uit hijsen.

*** pas ik dit toe?

Door te observeren,
acties te selecteren
te experimenteren
met factoren
tot de resultaten
enigszins een bron
van tevredenheid aanboren.

Dichter bij gelukkig zijn,
lijkt mij niet te bestaan.

Elke les, ondanks de moeite
die we ermee kunnen hebben,
is de moeite te aanschouwen.

Het is wat het is, niet juist of fout,
met een niet te weten toekomst,
of zelfs spijt van het verleden.
Maar met het heden is niets mis.

Durf ondanks de last
op het nut van het obstakel
te vertrouwen.

Mijn waarden helpen kiezen
welke kant ik vanaf nu kan gaan.
Mijn normen leggen druk,
beslissen waar ik al zou moeten staan.

Wat helpt mij dan effectief vooruit?
Waarvoor dienen normen,
als enkel oordeel, eis en straf
me dan nog kneden, vormen.

Ik heb geen baat bij angst voor dingen
die niet echt gevaarlijk zijn.
Ik hoef afkeuring niet te ontwijken
als ze soms net nuttiger kan blijken.

Het maakt niet uit in welke specifieke herberg.
Als ik maar onder dak kan eten, drinken
en, zonder ik mijn echte zelf verberg,
in mijn dromen weg mag zinken.

Ondanks overuren voortdurend
over de kuren turen.
Tot dan plotsklaps knal,
een schokgolf in mijn heelal.

Ijsberg niet gezien.
Kan ik best het roer verlaten?
Wie is het die ik dien
te zijn, te doen, te laten.

*** meer ik niet teleur wil stellen,
bewijzen, preken en vertellen,
*** minder ik bereik wat ik bedoel.
Aangekondigd, zet u, pak een stoel.

De opdracht is onmogelijk te halen,
aanvaard de pijn onder dat malen.

Er is geen "zo"
van zo zou moeten.
Niks moet. Wat is zo?
Ik neem afscheid,
doe "zo" de groeten.