Ondanks overuren voortdurend
over de kuren turen.
Tot dan plotsklaps knal,
een schokgolf in mijn heelal.

Ijsberg niet gezien.
Kan ik best het roer verlaten?
Wie is het die ik dien
te zijn, te doen, te laten.

*** meer ik niet teleur wil stellen,
bewijzen, preken en vertellen,
*** minder ik bereik wat ik bedoel.
Aangekondigd, zet u, pak een stoel.

De opdracht is onmogelijk te halen,
aanvaard de pijn onder dat malen.

Er is geen "zo"
van zo zou moeten.
Niks moet. Wat is zo?
Ik neem afscheid,
doe "zo" de groeten.

Het mag niet zijn dat eten,
Tegen beter weten in,
't is geen honger
Het is zin.

Zin om vol te zitten, de rust
van te rollen zijn,
Onbewust schrokken
Tot pupillen grote bollen
En het hartje klein.

Omtrek wegen, kilo's meten
Zien waar wie zijn mosterd haalt
Het mag niet zijn dat eten
Zoveel van mijn zelf bepaalt.

Munt is de smaak van proper,
Schijn is de taal, het land en de loper.
Als zand, ruw, niet schuw van kruipen.
Vermijding jaagt me het lijf op de stuipen.

God, was ik maar en dan zou ik...
Juist niks.
Maar echt, ik zou...
Neen, niks.

In nederigheid leer ik geluk weer kennen,
In zinvol verval kan ik terug wennen
aan verandering, controle lossen,
zonder te vergeten, dagelijks te flossen.

Leden, maten, zware zakken,
rollende ballen, dikke hakken,
tomatenplukkers, houtpakkers
en in-koeten-kakkers.

Ik moet jullie wat vertellen.
En terwijl mijn voeten schuiven,
doe ik het uit de doeken.

Ik zeg ik verdien wat ik krijg,
in plaats van andersom.

Wat heeft dat te betekenen?

Dat ik het vaak genoeg
zelf niet weet.

Waarom dan die fanfare?

Dat kan ik zelf niet verklaren.
Soms moeten het woord het voetenwerk doen.
En dan sta ik mijn mond vol tanden,
het haar in de handen
en het zand aan de lippen.

Man, dit gedicht, gooi het van de klippen.
Kunnen we deze gozer, aub, even skippen.
Wat een zeikstraal, wat een knul,
hij pist vast doorschijnend water,
zo flauw is zijn fletse kul.

Die valt niet meer op te knappen.
Dan maar naar de uiltjes.

Hoge tafels vingen wind,
droge vlagen, 'n zingend kind,
durven vragen
wat ik van die dingen vind.

Het raakt me,
als een vuurpijl
op een bosuil.

Elk dag alles achter laten,
is ook vertrouwen dat er
morgen nog wat is.

Achter laten is dan oké.
De pijn komt pas van weten
wat er nooit opnieuw zal zijn.

Overbodig vol, een kar te groot
In de schaduw van piepende wieltjes
Een kwart voor in de sloot,
Een kwart voor halve zieltjes.

Ik bestel best elk omarmend
voorwerp dat ik, eens bij zinnen,
zal verwerpen eerder dan beminnen.

Elke keer en elke keer.

De cirkel ontmoet de grenzen,
Dat ziet ook een bijziende zonder lenzen.
Wij wijden uit.

Mijn mening over zinloosheid,
even fris als de zin van fruit.