Mag ik nog één keer?
Tuurlijk, mogen
maar het kan niet meer.

Zijn we er bijna?
Nog even, ik denk
dat we, ik zie,
neen. Nog een stuk.

Wat een geluk dat we zolang onderweg mogen,
dat we ooit gemogen hebben,
dat we naar 'nog eens' verlangen,
dat naar 't muurtje van de kas.

Dat bewijst ons dat het echt was.

Je schouder en je schoot, mijn kussen,
je lieve woord mijn dag te sussen.

Je knuffels, mijn thee,
je warme ogen, kachel en teevee,
je lach, de radio zonder ruis.

Bij jou ben ik comfortabel,
bij jou voel ik me thuis.

Jij hebt geen franjes nodig om
de schoonheidsprijs te halen,
geen Tsjernobyl om te stralen.

Jij hebt geen nood aan tierlantijn,
je bent meer dan genoeg
door gewoon jezelf te zijn.

Waren we kleren, elkeen sok,
juwelen, elk een bel,
servies, kom en mok,
liefde, kaart en spel.

Of ik van je hou en of
in welke getale?
Da gade gij nie bepale.

Je hele zijn doet gekke dingen
met het mijne. Mijn tenen zingen
van de allerdikste tot de kleine.
Jij bent alle beste liedjes in de mix.
Als ik de playlist van het leven
bij kon sturen, aan jou veranderde
ik niks.

Ik zou alles kunnen doen.
Dus ik doe niks.
Ik scroll ver voorbij fatsoen
voorbij de hele 'flix.

Ik google *** tuinieren
ineens bouwt iemand een huis
en dan is het ver na vieren.
Tijd voor overkoken zonder muis.

's Avonds in bed, in plaats van slapen,
per ongeluk de kop/telefoon opgezet.
Dag erna maar gapen,
het leven is een pret.

Jij bent nog maar net ter aarde,
een zachtebollewangetje,
meteen onschatbaar in haar waarde
meer dan gewoon z'n gangetje.

Eén voor één pak je een vingertje
en wiegt ons in vertedering.
Zo nu en dan een wringertje,
maar nooit in de vernedering.

Zoals aan je grote broer beloofd,
mag jij nog net iets extra vragen
als je het even niet meer ziet
of als je zorgen aan je hoofd.

Sinds jou is elke dag wat beter.
Je maakt van mij 's werelds meest trotse peter.