Some things need change,
others compromise, not war.
Some things need extinction,
others are just who you are.

It's nice to have a clear distinction.

On the corner of main street,
where sweethearts meet
and meatheads greet
through fistfight-till-we-bleed,
no one knows there's more than one
kind of life to lead.

Some'd rather risk a beating
for stealing purses, snatching cars
or selling rotten caviar
with paint
than work for honest pay.

All they'll ever think,
when one offers decent plans,
is there has to be another way.

We walked and talked our way
to see-through sights on hills.
We checked in and out the stay
before I took one too less of pills.

My head, it spinned and dark-
ness grinned so we returned
to safe and soundness park-
ed in bed to not get burned.

We walked and talked our way
again, refound the goal we had
in mind and had the perfect day.

As a curly moon loomed high above,
I recalled there's nothing to be afraid of,
dozing, safe and sound and filled with love.

Staat de micro uit?
Dan zal ik je eens vertellen,
in jouw zakje doen die duit
een gewezen oordeel vellen.

Ik vermoed dat enkele vrouwen,
waar ik nooit bij ben geweest,
alleen van foefjes houden
en niet poepen op een feest.

Er is er zelfs eentje bij,
die groter is dan ik,
voldoende reden voor mij
en dat ik er op mik.

Maar dat moet niemand we-
ten eerste ik was zat,
ten tweede ik meende dat maar half,
ik lulde zomaar wat.

En tenslotte, al zakkend van schaamte in de grond,
dacht ik g*dverdomme dat die kutmicro uit stond.

Graphs are going up but I
am still feeling down.
My license is high and dry
yet it is as if I drown

in anxious waiting, pressure
plating, above sharks and crocodiles,
under the gun of cabinets and files.

I have everything I wished
for myself in the past.
Now I wish the accomplished
feeling had the guts to last.

Soms missen we een halte,
soms mist er een wagon.
Soms missen we gestalte
en soms wat vroeger kon.

We tsjoeken bijna allemaal
ver voorbij fatsoen.
Voor stilvallen is geen taal,
daar is niets aan te doen.

Tsjoeken, tsjoeken, elke dag,
alsof nu en dan iets anders
geen optie is, niet mag.

Wat als ik wil rusten? Of
is die vraag voor jou te bruut?
Ik zal maar verder tsjoeken, tsjoeke, tsjoeke tuut.

Staat de keuken onder, is de rommel
van de kelder, zo naar boven, de trap op
met gestommel, kan je het niet geloven
of wacht je op een wonder?

Druk op de ketel, potjes koken onder
je veren en bezeren je schorseneren.
Dan moet iemand crisis interveniëren.

Liever zwarte randjes op je brood
of je vleesje iets te rood?
We hebben niks te kiezen
zolang we onszelf maar niet verliezen
in de heisa van het leven,
het sudderen en beven
en beleven van tijd tot tijd
toch wel geen nieuwe crisis
omtrent die deksels indrukwekkende identieketeit.