Weet ge niet wat gij mist
wanneer ge naast het potje pist?
Het doel, de roos, het mikpunt
van de spots. Al goed,  't kon erger,
't is bijvoorbeeld al geen kots.

Wie schiet moet zelf z'n pijlen rapen,
wie niet kan vliegen moet geen vliegtuig kapen.
Wie niet kan zien moet mij niet leiden,
toch wie niet kan lachen moet mij verblijden.

Het is een tegenvaller, gesteld gedrag,
een tegenstrijdigheid
als iemand begroeten met dag.

De waarde zit in het woord,
de titel, het zegt en hoort zo
of niet wat je zelf wilt.

Tegendraads, weer spannend,
m'n redelijkheid verbannend
naar een wereld van teniet.
Ben ik dan de enige die de waarheid ziet?

Ja.
Je zelfwaarde is niet aan anderen om finaliter te bepalen.
Wat je wel mag doen, is er inspiratie halen.
Wie dat niet doet, kan met ver stoting betalen.
Ik drink mijn koffie ook niet uit heilige gralen.

This ain't it, I said, as I watched
my childhood hero, whom I'd adored
clearly before, make bored
faces at the performance he'd botched.

There's a general case against
the meeting of said heroes.
I believe there is a condensed
advantage in discovering the zeroes.

It humbles, fumbles with your brain,
perception grows, the self then knows
there's no such thing as a perfect being,
which on its own is very freeing.

Always remember good and bad are stored
at different ratios in everyone, hated or adored.

Bereid je voor en beloon jezelf
met kritiek. Proberen, leren
adapteren en jezelf verweren tegen luiigheid.
Als het makkelijk was, was iedereen
geprezen voor zijn of haar verwezen-
lijkingen.

Als je wat anders wil, is dat ook ok.
Slechts wanneer je er zelf achter staat,
krijg je je motivatie mee.

Werken voor later, brood,
vis en water, groots
genot en kater,
ze volgen elkaar steeds op.
Was het niet socialiter onaanvaard
dan was mijn job idealiter
aan de open haard.
Hout verzorgen, vuur voor morgen,
warmte, veiligheid en comfort,
een warm brood met vis en water
zonder zorgen op je bord.

Dat is lui, dat mag niet, niks doen is verboden,
je bent een profiteur of krijgt niets van onze broden.

Zal ik ze zoeter bakken of sla- om de tijd
te laten vliegen? Dan voel ik me slecht,
maar net niet slecht genoeg om mijn best te doen voor echt.

Het ideale werk is al allemaal gedaan
en leven in het verleden maakte niemand ooit tevreden.
Leven in de toekomst daarentegen is als leven op de maan.
Je moet nu al vanalles doen om er zelfs nog maar te staan.

Wat is dan momenteel
het ideale beeld waar ik je over kweel?
Ik weet het niet, het komt neren op proberen.
Je zal wel merken wat het is wanneer je 't voor je ziet,
denk ik, geloof ik, hoop ik.

Was ik maar weder onbezonnen,
vond ik maar de weg terug
naar waar we allen zijn begonnen.
Die tijd, helaas, lijkt achter de rug.

Verantwoordelijkheid snijdt mijn
tijd in twee, werken en plezier,
met het deurtje naar de luierik
altijd op een kier.

Heeft het zin om mee te doen
met deftigheid, blijheid en fatsoen
als dat stiekem niet de waarheid is?
Heeft iets nog zin of ben ik mis?

Het twijfelt en het wiebelt, wankelt
door mijn hoofd.
Zal ik maar gewoon weer verder werken
aan wat ik heb beloofd?

Waar is mijn waarde wanneer
ik niet dit of dat?
Wat is mijn plek op deze aarde
als ik niet *** of wat?

Ik doe maar iets, wij allemaal,
denk ik. Schenk ik daarmee
genoeg? Is mijn bijdrage
voldoende voor wat zij vragen?

Wat wil ik zelf, een lichaam,
een tempel, een geestelijk gewelf
of een wijsheid, prestatie,
product en ongelooflijk gedelf?

Ik ben wie ik ben, is dat dan niet zo ongeveer de helft?
Maar ik doe niet wat ik moet, hetgeen dat mij bedelft.