Zal ik voor jou vertalen
wat je niet kan zeggen, voelt,
zonder piekeren, malen,
opdat je sneller ziet wat je zelf bedoelt?

Laat mij je tolk zijn,
je draaikolk zijn,
je meenemen naar een vloeiende,
ongekend hard boeiende,
versie van je zelf.

Ik zal voor jou vertalen,
van binnenkant naar
bovenste beste, buitenkant verhalen,
zelfs al klinkt dat raar.
Ik wil graag voor jou vertalen,
bel me op en zeg het maar.

The answer may be to stop searching,
or to continue until it all feels right.
It may be to adjust so the bad feels good
and dark and heavy returns light.

There may not be one at all.
It may be to study how happy people fall
and copy what they do
but, again, tweaked to fit to you.

It may be this
or the next.
It sure as hell is not embroidered
on this depressing ******* text.

Ik heb zoveel om tevreden van
maar niets om trots.

Ik heb alles al gekregen, verwend,
ben het echte werk nog bijlange niet gewend
en het staat voor de deur.

Zal ik me beter voelen?
Wanneer ik iets nuttig doe?
Of zal ik vlak erna vergeten wat
en verdrinking in het moe?

Was ik maar trots of had ik nut
maar zelfs als vergeet ik het.

We're all sharing struggles,
scraping cheeto's, buggles, lay's
in ways we hadn't, could not have
foreseen.

It trickles, slowly, on my self-esteem, down,
tricking me, and what I seem, a clown
and diminishes the part
where it all finishes
to nothing but the start
of yet another change of heart
that no one ordered and disordered
the comfortable state
we hate but love
and cannot stop dreaming of
when it is gone.

If I did it,
if I was a fraud,
would you pity me
or be
meticulously awed?

I am not a household name,
no rising star, no famous game
you all can, get to play
and laugh at, slay
for trying to express.

I am not a movement, not a leader,
I am not the writer, just a reader.
I am no more and nothing less
than the most important I'd like to impress.

So leave your shoes and pitchforks at the door,
cozy up, sit down
on my soon-to-be-cleaned floor (when I get around to it)
and please don't frown when I am late.
I'm trying hard to not accept that as my fate
but rather change it even though I'm behind time.

Having to take it (all) is not a crime.

But who is en who does?
Is it personal? Because
I'm not sure what mine
is or should be.

Caring, helping, hands,
kindly nurturing lands,
detecting possibilities
or creating my own.

Are you sure
do you know?
Are you steering,
knowing where
you need to go?

Soms is afvragen slechts begin.
Waarom moet ik per se dit,
waarom kan ik niet gewoon zo en in
het hokje passen, zwart en wit?

Zo simpel is dat allemaal niet,
je kijkt en kijkt en denkt dat niemand ziet
waar je mee bezig bent.
Dat niemand het herkent.

Je kan best wel zonder
maar daar moet je zelf onder
aan gaan hangen, werken aan fatsoen
en zo nu en dan een beetje minder flauw doen.