Ik slaap met een knuffel
en zij met handgranaten,
klaar om voor het vaderland
De levende wereld te verlaten.

Ik ben slechts een mug
op de hogerstaande rug,
de lang voor mij gebouwde brug
en haal vast nooit diezelfde waarde terug.

Maar dat is oké, het leven,
want ik draag ook mijn steentje bij.
En elke kleine prik die ik kan geven
maakt mijn parasietenzieltje blij.

Ik vind het jammer
om jaloers te zijn
maar kan het soms
niet onderdrukken.

Het klimaat is klammer
als ik, klein, met mijn
focus op iets doms,
zeg dat het mij ook zou lukken.

Ik geef het je na, leg schuld aan eigen.
Je hebt goed gewerkt, ik ook maar anders
en moet niet steeds naar mezelf neigen.

Wetenschap vertelt
dat blij zijn gezond
en goed is voor je motivatie
op het werk.

Maar, wetenschap, ***
doe je dat, blij zijn?

Wat als je geen zin hebt,
moe bent of je in het rond mept
zonder iets te raken?
Wat als je je makkelijk laat kraken,
je weent, verdriet en het vandaag
allemaal echt niet meer ziet?

Moet je dan forceren
of even iets anders leren?
Moet je dan tevreden
of mag je wel eens naar beneden?
Mag je tonen kermen
en werken op je eigen termen?

Van mij mogen jullie alles,
ik moet even aan mezelf denken.
Misschien dat ik daarna kan helpen.

Ik ben dankbaar voor mijn klare
kijk en diep blik tomatensoep.
Ik ben blij dat ik met die rare
gevoelens werken kan en troep
verwerken mag op deze mooie dag.

Ik ben trots, tevreden en misschien
zelfs een beetje gelukkig
bij het prettig weerzien
met dat voorheen nukkig
stoeletje aan mijn bureau.

Ik verdien dat ik dit mag,
verdien het beste uit de mand.
Ik ben zelfverzekerd, zegt mijn lach,
in mijn positieve gemoedstoestand.

Nooit meer terug is even slikken,
Nooit meer daar en niet meer hikken,
ongeremd schikken, ongestemd
en zonder broek maar wel een hemd.

Ik ben nu hier, weet niet goed waar,
er is een schat verborgen.
Ik wil hem vinden en meenemen naar
mijn oude thuis van morgen,
waar mijn zorgen
enkel deden kniezen
zonder effectief van de stress
haren te doen verliezen.
Ik zal moeten kiezen
want mijn oude thuis, helaas,
is achter mij gebleven
in alle haast,
op het begin van dit avontuur,
zachtjes van de kust gedreven
en over de rand van de muur
voor altijd weg gevaren uit mijn leven
samen met wat mij beschermde
wanneer ik onbeholpen schermde
met de gevaren uit mijn zeven.

Dus niet meer terug, gewoon door.
Er is een schat, een weg naar grote kuis
maar daar zal het nooit hetzelfde zijn
als mijn oude thuis.

Nooit meer terug, altijd hier,
met enkel in mijn hoofd,
in al wat ik herinner,
een deurtje op een kier.
En misschien ooit, als ik kinderen heb,
zie ik mijn oude thuis terug
in *** onschuldig lief plezier.

wat

Aan het einde van de week
moet ik naar een evenement,
dat mij bij beslissen leek
leuk te worden. Je kent
het wel, niet iedereen
en je moet veel doen
alsof, acteren.
Die moed kan keren
want het was zo druk,
het was vermoeiend op het werk,
'k had niet veel geluk
in de les of in de kerk
om op te letten, bij te blijven,
goal te getten.
Helaas, ik heb al toegezegd,
mijn vat is op en ik wil slapen,
ik wil rusten, voldoening geven
aan mijn eigen lusten.

Afgezegd,
gezwegen en belegen, leven
alle mensen verder
en ben ik heel tevreden
dat ik nog net genoeg had
in dat vat om te zeggen
dat het enige wat ik wilde,
mezelf erbij neerleggen
en hopen dat jullie
er niet te zwaar aan tilden.