Rustig, zon, niet te warm,
alles kon, alles mocht, toch
was dit niet wat je zocht,
schapen, dier, arm
plezier, zelfs in de tuin
van eden, lach je schuin,
ben jij nog altijd niet tevreden.

Jij mag binnen maar je kast
blijft buiten staan.
Kom wanneer je
het zelf allemaal ziet zitten,
het mag ook met een traan.

Je mag blijven maar je last
mag ook vertrekken.
Het is een liefdevolle sfeer
ga maar zitten, 't is een bekken.
Sedimentair, 't is reglementair
om nog wat te blijven plekken.

Ik kom aangestormd,
let niet echt op *** hard ik raak,
hou de boodschap onvervormd,
een revolutie in de maak.

Mijn woorden willen breken,
taboe, stigma, ik wil erover spreken.
Het is namelijk gebleken
dat Vlaanderen de geest heeft
en gegeven, een achterhaalde zeit,
omtrent mentale, oei, u niest,
GEZONDHEID!

Heb je je geamuseerd,
niemand geblesseerd?
Waarom voel je je dan min?

Omdat ik nooit het spelletje win.

Ik zit al weken op de werf,
werkend aan verderf,
op zoek naar lekker klinken,
wil mezelf graag in de *****
doen verdrinken.

In Troje had je nood
aan slechts één dompelhiel,
daar had werk geen ziel,
was niemand lief
telde enkel je naam,
werd je vanzelf zelf-destructief.

Waarom hecht ik dan zoveel waarde
aan in goed gevallen aarde,
in indruk wekkers zonder uur,
faam van onbepaalde duur?

De toestand is kritiek,
ik kan er niet goed tegen,
voel me bijna ziek
en kan niet meer bewegen.

Fout, mis, verkeerd,
heb jij dan niks geleerd?
Niets wat je doet is goed,
je ligt onder je eigen voet.

Want al die commentaar
komt van pruiken zonder haar,
komt van keepers zonder goal,
tomtoms op de dool.
Je hebt het zelf voor het zeggen
waar je bij kritiek de nadruk
op wil leggen.

Onder de oppervlakte
borrelt de opper zwakte
van de verborgen
bergen van zwart
en wit. Je ziet dat verbergen pas
wanneer je zelf onder de grenzen
zit.