Zodra we weten waar
naartoe valt toch één
last van onze schouders,
blijft het zwaar
maar
terug draaglijk
voor onze bezorgde ouders.

Verbetering stagneert,
hij vergeet te veel
van wat hij zonet nog heeft geleerd.

Dit is dan afscheid van een vader,
met links mijn moeder die
bijna verdrinkt in tranen
en rechts mijn tante die het allemaal
in goede banen
wil doen lopen.

Dat gedoe met papa en daarbij mama
zo zien wenen, zet mij aan tot denken.
Misschien moet ik nu dan ook maar huilen,
zal ik later  mijn onwetendheid weer
voor besef omruilen.

Ik ben te jong om te begrijpen,
hij om aldra te verslijten.
Ze kunnen er geen automatismen
meer in slijpen, zeggen ze.

Hij is niet meer aanwezig,
zelfs zijn hersenen zijn pezig,
uitgemergeld, vel over been.
Hij is te jong om heen
te gaan, te moe
om het nog lang te rekken.
Voor mij is hij te jong om voor altijd
te vertrekken.

Een kus voor de chauffeur
van deze bus, van lijn achttien.
Het was een aangename rit.
Jij hebt elke dag voorzien
dat iedereen hier goed zit.

Jij bent het kronkelrietje
en de blokjes ijs,
het koele vocht dat druppeltjesgewijs
sijpelt naar beneden
als een liedje, zelf zeker,
dat komt kloppen,
komt vragen of het binnen mag.

Jij bent het water in de beker,
het roze stukje en het bief,
het optimistje in de hoofdrol
op een hete zomerdag en, lief,
jouw glas is altijd halfvol.

Het gebeurt dat ik van paling droom.
Ik keer woord na woord,
zie *** de kok zijn lepel plooit, vermoordt
uit woede en de redder, zonder schroom,
in zijn racecar van de radar
vertrekt. Tot ik wakker word en zie
dat mijn koorts op het meetsysteem
duidelijk een strook te ver trekt,
verder dan ik zou willen lezen.
Neem een pil, lip, neem een
libellebil, dan zal je genezen.

I spilled some words
and they came rushing
as horses, knights in hordes,
as blood, gushing.