Lezen en schrijven,
in levenden lijve
ondervinden
wat mensen kan verbinden.

Ik ben geboren in negentienvijfenvijftig
en we zijn in tweeduizendnegentien.
De zon schijnt, breng me naar het raam.
Ik wil de regen zien en huilen naar de maan.
Ik ben eenendertig en stilaan fertig
om alleen naar huis te gaan.

Acht keer nee,
afgewezen
ocharm die mensen
die dat allemaal moeten lezen.
Doe ze de beste wensen,
de groetjes aan Theresa may.

Ze hebben dagelijks wat met me uitgestoken.
Dit is het resultaat.
Er wordt vanalles uitgesproken
en soms ook echt gepraat.
Confronterend om te horen
dat je deeltjes bent verloren.
Die worden hier vervangen
en nooit meer in de kast gehangen.

Zou iedereen ze zo zien
of ben ik de enige misschien?
Ik ben niet zeker maar
ze kloppen, zozeer dat ik niet meer
durf te zeggen: 'dit is klaar.'.
Bang dat ze de schuld,
wanneer die wordt onthuld,
bij mijn zullen leggen.

Alleen thuiskomen,
je televisie kussen
overschotjes eten,
bijna vergeten
dat je ooit dromen
had die ondertussen
zijn versleten.

Je hebt het niet te kiezen.
Wat je allemaal kan verliezen,
zou je nog verbazen.
Vanzelfsprekend op elkaar lijken
die zaken die pas te prijken komen
wanneer je te grazen
bent genomen.