In mijn pen durf ik meer.
Op papier kan ik mezelf zijn.

Zo hebben anderen vast films of boeken
om zichzelf in te verliezen, zozeer
dat je ze niet hoeft te gaan zoeken.

Ik voel me groter, net een heer,
wanneer ik me tot die pen verklein.

Krachtige alsook afgemeten tegenstander,
blijf apart staan.
Lees in elk slim boekje elke tip.
Help jezelf, onstuitbaar, een rotte indringer, mol,
al reizend, te inspecteren.
Jaag nu en laat iedereen steeds anderen beschuldigen.
Etaleer tranen,
etaleer verdriet als
iemand niet groen rooit in de avond.

X-aantal eigenaardigheden later
bezinkt 't raadsel, uitgemolken, naar
onderen.

De ruiten zijn besmeurd,
de huiden zijn gekleurd.

Mensen hebben andere mensen pijn gedaan.
Het doet verdriet om dan
voor de spiegel te
beseffen dat
wij zomaar door het leven gaan
zonder daar bij stil te staan.
Mensen hebben andere mensen pijn gedaan.

*** kan dat toch? Waarom gebeurt dat nog?
Zijn wij, de mens, nu nog niet oud genoeg
om geleerd te hebben, te weten,
als we zo door doen,
zonder meer fatsoen,
het hier rap zal zijn versleten.

Mijn haar gekleurd, mijn neus
gecorrigeerd.
Ik heb lang geleden
mijn zelfverzekerdheid bezeerd.
Geblesseerd, ging ik
door het leven.

Sinds kort kan ik weer zweven.
Ik heb geleerd dat,
al is het maar voor even,
een mens zich goed mag voelen.
Dat het kan, je hoofd afspoelen,
je uitkleden en zeggen:

Het is de laatste keer dat ik hierom heb geleden.
God, mens, wees nu dan toch tevreden
met wat onder die oppervlakte zit.

Als ik wegga uit dit land
hoef ik nooit meer te werken.
Zou ik dan merken
dat het leven meer kan bieden
dan alle dagen onkruid wieden,
met de hand,
het uittrekken van vieze stinkerds,
die ik zelf heb geplant?

*** doen ze het,
bewonderingswaardig,
*** blijven ze al die keren,
in al die situaties
die zo makkelijk frustreren,
onvoorwaardelijk
aardig?