Wat maakt een goed gedicht goed
Wie maakt een mooi gezicht mooi

Waarom is het dat iets moet
en wanneer is het mooi geweest

Waar beslis je te stoppen,
*** bezorgt je dat het eind

Dingen kunnen kloppen
in vele graden van verfijnd.

Al die lagen kun je pellen,
al die lagen zullen kwellen
tot je eindigheid verdwijnt.

Nog even varen en we knopen aan
op de klippen.
Nog eenmaal neus op feiten
en we bitsen, aangevaren
bij twee t-splitsen aan gevaren,
botsend op de tippen
van de lange tenen van de wet.
We stevenen danig af op in-te-tomen
uitgeleende inzichten.
Het pellen pijnigt ons gezicht en
toch zijn we weer wat verderop,
onszelf tegengekomen.

*** kon dit toch gebeuren,
waarom ben ik weer zo dom?

Ventileren kan opbeuren
maar spreken voelt zo stom.

Mijn badeend is de enige
die me echt begrijpt.

De drang, het moeten, wijs
overkomen, je reinste ijdelheid.

Laat varen, al die willens,
laat lopen, al die prikkels
die aandacht vragen, keveren,
en nooit echt wat opleveren.

De netto levenskwaliteit.
Is dat dan al dat telt?

Mijn keel, schor en schoor mijn voeten.
Waarom toch altijd dat goed moeten?

Al beperkt tot de kleinste
verantwoordelijkheid,
die ik draag, met erkenning
voor de nazichtsvloek,
toch een piekerkwelling
en de gemoedsrust zoek.

Die dekselse geruststelling,
zo moeilijk om te laten.
*** kan ik me verweren
tegen veiligheidsleren?

Er is geen er, ik ben er niet
en zal er nooit geraken.
*** meer ik denk die noot te kraken,
*** meer ik pijn vergiet.

In grandiositeit worden anderen
een middel naar een doel.
Dan wil ik ze veranderen,
draait alles om *** ik me voel.

Ik spuw dan details om te verbergen
dat ik het plaatje niet kan zien
Dat kan jou dan tergen
tot ik de bons verdien.

Erken, ik, dat je niet belangrijk bent.
Leven verloopt beter als je je plaats maar kent.

Soms schrijf ik voor mezelf,
soms voor de lezer.

Er is een tijd en een plaats voor elk.
Nu nog dat verschil vinden.

Ik joeg je ongewild
tot in je harnas.
Dan sloeg ik op je schild
omdat ik in de war was.

Onbewust oordeel ik
over ongeruste mensen.
Dan duw en druk ik
zonder gehoor voor wensen.

Kiezen tussen schuld afschuiven,
met als resultaat het jennen,
of je verantwoordelijkheid erkennen,
een vette bot te kluiven.

Al doende leer ik dat met boeken slaan
de kennis niet doet overgaan.