De rest is niet belangrijk,
emotie, zo omvangrijk
dat ze naast de kwestie vliegt.
Het ene in slaap gewiegd,
het ander overstijgt
door afkerigheid aaneen gerijgd.

Verwachten doen ons onszelf
verliezen, als we de drang
in onze plaats laten kiezen.

De rest vertelt ons wat we denken,
de context beïnvloedt wat we schenken.
De beleving, de bevlieging, de rust, het sussen,
ze mogen om de beurt mijn kloten kussen.

De zon gaat even onder.
Wat dagelijks was, verschuift
naar week na week,
naar voor altijd zonder.

Terwijl wij stilstaan, draait
alles rond ons verder rond.
Stilte pakt kelen, snoert de mond,
kleurt de nacht die hoofden graait.

We hoeven geen wanneer,
we kiezen te vertrouwen:
de zon komt ooit wel weer.

Dan bedanken we in gedeelde dingen
wat we missen, wat verliezen is.

Help vieren wat te vieren valt.
Neem tijd, luister naar de pijn.
Let op met druk want die vergalt
wat mooi is aan het
samen zijn.

Vooruitgang is verlies,
verwenning doet ons missen
*** het was om maar te gissen
't is iets vies dat we de podcast
en een goed gesprek vergissen
in vernieuwing kan je oude waarde
wissen.

Zonder dat we het wisten is gisteren geklist,
bedisselen is zinloos en wisselen geen optie.
Sinds sommige vernieuwing is iets authentiek vermist.

In mijn hoofd heb ik een vraag verdiend.
't Is iets dat nauwelijks de pijn verzacht,
en daar trouwens niet voor dient,
maar: 'Wat had je dan verwacht?'.

Men will tumble
right before their fall.
Some at home
some with their mother,
with their father.

Some in grades,
some in shades of different
ladies.

Some in smoke,
some in mirrors,
some in brown cloaks,
some with scissors,
some from bridges,
some at work.

Some in the midst of exceeding expectations.
Some whilst grappling with the growth of misunderstood frustrations.

Some in their house
or in their car, distracted by a call,
and the worst of all
are possessed by war
all throughout their fall.

De enige zonder medaille,
de zeldzaamste, de rare,
vrij van zelfgerichte représaille,
niet bedoeld op 't openbare.

De laatste van staal,
die nooit een marathon liep,
's weekends langer sliep,
bukt voor bloemenpraal.

Verheerlijking is zeldzaam goed.

We paraderen in dezelfde stoet,
bestaan uit dezelfde klitters,
weten ook niet *** dan wel
en doen het
slechts met minder glitters.

We hoeven niets te vergelijken.
Er is geen gewin in ontwijken.

Ik heb al even geen medelijden meer.
Daar heeft niemand wat aan.

Een woord, een speer, een blik op de maan,
niet goed weten waar en dan maar
op het kruis gaan staan.

Je wandelt, de tijd rolt, je loopt, de tijd holt,
pas als je zelf eens gaat zitten, knapt
de tijd een uiltje, tukt ie, gaat ie pitten.