Ik zou beter stoppen
met elke gisteren te willen toppen,
met die fletse uitgebruiste moppen,
met die woorden die al zo vaak
zijn herhaald dat de betekenis
op melkbussen verschijnt.

Het schijnt dat ik loop te dolen.
Sinds ik geen tomaten heb, heb
ik evenredig minder controle
over mijn impuls.

De puls heeft lang te hard getikt,
ik mezelf gewogen
en mijn tijd gewikt.

Was ik maar iemand anders, zeg ik
soms, tegen mezelf in een andere taal.
Was ik maar meer mezelf, zeg ik
tegen een ander.

*** meer ik wil dat ik verander,
*** meer de dagen hetzelfde lijken.
Machteloosheid doet als koriander
elk gerecht tot zich bezwijken.

Niks te vertellen,
zagen opgeborgen,
geen boom te vellen,
maar takken te verzorgen.

Ik predikte over gieters vullen,
stond zelf de regendans te doen.
Voor schuldgevoel is dat smullen,
onvoldoende voor het vak fatsoen.

Het is goed geweest.
Stop nu maar met tappen.
En doe niet zo bedeesd,
er hoeft niemand te klappen.

Ik wou alleen maar helpen,
het bloeden stelpen.
Ik wou alleen maar,
maar raakte snaren
die beter ongespeeld bleven.

Ik wist het niet.
Ik hoop maar dat ik beter weet.
Ik zal het anders doen.

Schuld cirkelt, als gieren,
als een draaikolk van wilde
dieren die snauwen, klauwen, bijten,
die het nooit even fel zal spijten.
Het is wel genoeg zo.

Ik struikelde, viel over moed.
Ik wolkenkrabde wondes open,
blies van de toren met een 'moet'
en mag dat nu met spijt bekopen

Soms is zij voor mij de lichttoren.
Niet omdat ze op mijn pad schijnt.
Gewoon te weten dat er ergens licht is.

Elke dag een echte dag.
Als ik al in morgen zit,
mis ik wat mijn hoofd niet zag
en vandaag de kern, de pit.

Laat het waaien taaie
takken trillen. Vertrouw
erop dat vruchten vallen.

De aanwezigheid is doelloos
en doelloos geeft ruimte.

Durf te wachten, te zwijgen,
zachtjes, vriendelijk, begripvol.

Laat het waaien verse
vertes vangen en vertrouw
erop dat zij ook vol vruchten
kunnen hangen.