We bestaan dus we leven,
bevestigd, beloond en bekeven,
althans als we al aandacht
kregen. Zonder zit dat tegen.

Van buiten af willen we waarde
op ons hoofd laten plakken.
Ondertussen in 't ontaarden,
is de waarde wat gaan zakken.

Is wat ik doe genoeg?
Voor er te mogen zijn,
om te ontdoen van pijn,
even te genieten van iets moois,
iets klein.

Gewoon zijn is eigenlijk voldoende,
zei de man, die alleen zijn voortuin
boende, zijn spiegelbeeld zoende
en zorgelijk keek naar de
kaalte in zijn kruin.

Allemaal hetzelfde
en toch nog ook verschillen.
De één al aan de elfde,
een ander aan de pillen.

Tijd is kostbaar
Het is geld
Het wordt verdreven
Het vliegt

Als het stof gaat liggen
Slechts van gedacht een fractie
vertaald wordt naar een actie
Dan resten woorden zonder monden
Berouw komt na de zonde.

Elk woord, elke zwaai,
elke poort, elk gedraai
verandert de verwachting.
Wie blijft prutsen tot het beste
in een algemene achting
treft geheid nog minder zekerheid.

Want *** meer ik wik, vermijd,
*** meer het weegt, mijn spijt.

Om de zoveel tijd waait een wind
door de kamer. Ik blaas mezelf
van mijn sokken met ideeën over
overstijgen van plebeën.

Als de hoos stopt
en het draaien stil valt
confronteert de realiteit
en ga ik mokken,
bokken
alles doen om niet te aanvaarden
niet te moeten accepteren
dat ik een gewone jongen ben
die nog veel heeft te leren.

De fantasie is geniaal,
de sokkels, het kabaal.
Helaas, niks wordt af gemaakt,
behalve dan het niet moeten kiezen.

Zojuist vernevelde vernedering,
mogelijkheden breed, kans gering.
Ik dacht zowaar dat ik wat wist
terwijl ik naast de vliegen ving.

De gralen dralen als gestaltes
voor mijn wolkjes op het blad.
Ik zwaai naar de haltes
van op de bus, van op het rad.

De flat groeit en ik stijg mee,
de wereld blijft hetzelfde,
ongrijpbaarder met elke snee,
met elk verwijt.

Ik leg me neer op het tapijt, vul mezelf de ballon:
Er is geen juiste realiteit, enkel keuzes, zoals
aanvaarden of de bon.

De rest is niet belangrijk,
emotie, zo omvangrijk
dat ze naast de kwestie vliegt.
Het ene in slaap gewiegd,
het ander overstijgt
door afkerigheid aaneen gerijgd.

Verwachten doen ons onszelf
verliezen, als we de drang
in onze plaats laten kiezen.

De rest vertelt ons wat we denken,
de context beïnvloedt wat we schenken.
De beleving, de bevlieging, de rust, het sussen,
ze mogen om de beurt mijn kloten kussen.

De zon gaat even onder.
Wat dagelijks was, verschuift
naar week na week,
naar voor altijd zonder.

Terwijl wij stilstaan, draait
alles rond ons verder rond.
Stilte pakt kelen, snoert de mond,
kleurt de nacht die hoofden graait.

We hoeven geen wanneer,
we kiezen te vertrouwen:
de zon komt ooit wel weer.

Dan bedanken we in gedeelde dingen
wat we missen, wat verliezen is.