may pagkasabik akong nararamdaman,
paghahangad na hindi ko mabigyan ng ngalan
isang pagtataka na 'di ko matukoy ang dahilan.
isang pagkasabik na walang paghupa,
isang pagkauhaw na hindi matighaw,
isang pagkagutom na tila walang kabusugan.
ewan ko ba kung bakit ganito ang aking nadarama.
ito ang aking nararamdaman sa 'twing nakikita kita,
ganito ako kapag katabi kita,
ganito ako kapag naaamoy kita,
sa madaling salita nakakagutom ka.
gusto kitang kainin mula ulo hanggang paa,
halikan, dilaan at amuyin nang paulit-ulit,
pagkain ka na hindi ko pagsasawaan tikman,
ganito kita gustong angkinin.

Isang madaling araw, sa hulog ng himbing ng aking pagtulog ay dagli akong ginising,
mulat ang mga mata na tila ba hindi pa nagpapahinga, sabay ang pagkarinig sa sunod sunod na bulong, tanong...

Nag-uunahan sila na kahit na walang kasagutan, ay gigil na nagsusumiksik sa aking isipan, ako'y naguguluhan nanaman pagkat wala akong alam, hindi ko maintindihan ang rason ng kanilang pagkatok sa aking pintuan, kalungkutan... ninanakaw nanaman ako sa aking katinuan.

Walang ganang bumangon, sinundan ang mga tahimik na paghikbi, at doon sa may malaking salamin ay aking nasaksihan ang tahimik na pagtangis ang isang batang luhaan,

Walang tigil sa pag-iyak, bakas ang pagod sa kanyang mga mata, pagkagutom, pagkauhaw, pawisan na para bang malayo pa ang kanyang pinanggalingan, tahimik akong umupo sa kaniyang tabi... at doon muli ay unti-unti ko s'yang sinabayan.

Naghalo ang pareho naming kalungkutan, kaguluhan ang dala ng pagsasama naming dalawa, ngunit walang magagawa, sapagkat sa isang madaling araw ay s'ya lamang ang natatangi kong bisita.