Tell me no more how fair she is,
  I have no minde to hear
The story of that distant bliss
  I never shall come near:
By sad experience I have found
That her perfection is my wound.

And tell me not how fond I am
  To tempt a daring Fate,
From whence no triumph ever came,
  But to repent too late:
There is some hope ere long I may
In silence dote my self away.

I ask no pity (Love) from thee,
  Nor will thy justice blame,
So that thou wilt not envy mee
  The glory of my flame:
Which crowns my heart when ere it dyes,
I that it falls her sacrifice.

Ν' αποξεχνιέμαι
Κι ώρες να σε κυττάζω εκστατικός
Σε μύρο, σε αύρα, σε όνειρο, σε φως
Να πνέω και να διαλυέμαι
Να μην ταράσσει
Την αίσθησή μου, ουδ' όσο φύλλων θρος
Τα ησυχασμένα δάση.

Ω έσφιξαν τώρα οι μέρες.
Οι ώρες στένεψαν πολύ.
Η ωραία στιγμή περίτρομο πουλί
Που καρτερεί την μπορά.

Μαζί να πλέμε
Κι εγώ να σε κυττάζω εκστατικός.
Σε μύρο, σε άυρα, σε όνειρο, σε φως
Να πνέω και να διαλυέμαι.