Yo soy la hija querida,
La hija perdida,
La hija mayor,
Valiente como un soldado,

Mama es la manzana de donde yo cae,
Mama es la piedra pesada que no pude tirar,

Yo soy la hija amada
La hija malvada,
La hija que tira puños sin una espada,

Lo que madre no sabe es todo mi ardiente me lo quede a mi misma,
Para no darle el sabor de todo mi dolor,

Yo soy la hija chiquita,
La desapareceda,
Yo soy la hija que nunca llora enfrente de otros,
Que se va sin dejar huellas,

Lo que madre no sabe es que en mi orgullo quede tan herida,

Yo soy la hija salvaje,
La antisocial que se siente atrapada entre las paderes,

Lo que madre no sabe es que tenia vergueñza porque me converti en algo que hoy detesto,

Pero yo soy la hija calliente en la calléjera,
La hija al pendiente,
La hija que nunca falta ni tira falsos

-WHAT MOTHER DOESN'T KNOW -
I am the loved daughter,
The lost daughter,
The eldest daughter,
Brave as a soldier,

Mom is the apple from which I fell from,
Mom is the heavy stone that I couldn't throw,

I am the beloved daughter,
The evil daughter,
The daughter who throws fists without a sword,

What mother doesn't know is that all my ardor I kept to myself,
So as not to give her a taste of all my pain,

I am the tiny daughter,
The missing one,
I am the daughter who never cries in front of others,
Who leaves without a trace,

What mother doesn't know is that my pride was hurt and I was left deeply wounded,

I am the savage daughter,
The antisocial one who feels trapped between walls,


What mother doesn't know is that I was ashamed because I became something that I despise today,

But I am the hot-headed daughter roaming the streets,
The attentive daughter,
The daughter who never misses or throws a false claim

-PrimaJean
(English translation version)

“It's being here now that's important. There's no past and there's no future. Time is a very misleading thing. All there is ever, is the now. We can gain experience from the past, but we can't relive it; and we can hope for the future, but we don't know if there is one.”

― George Harrison

Ang kamusmusan daw ang pundasyon kung gusto mo’ng magkaroon ng matibay na kinabukasan. Dahil ang isipan daw ng isang paslit ay tulad sa Tabula Rasa (blank slate) na magandang sulatan ‘pagkat tiyak ang kalinisan. Nasa labi ng isang musmos ang katotohanan at nakikita nang kanyang mga mata ang malinaw na mga kaganapan at naririnig n’ya ang bawat katagang binibigkas dalisay man ito o masama nang walang halong alinlangan.

Subalit may mga paslit na hindi na makikita ang kanilang kinabukasan dahil maagang nawawala ang kanilang buhay. May mga paslit na sa muarang edad ay marami ng lamat ‘pagkat dangal nila’y hinapak ng mga hinayupak. Mga inosenteng paslit na dahil sa maling pagkonsenti nang mga hangal na magulang ay naging mga pasaway at salot sa lipunan. Naging sinungaling ang kanilang mga murang labi kaya’t natutong magtahi ng mga k’wentong mali. Naging mapurol at mabalasik na tulad sa isang asong ulol.

Nagsisiksikan sila sa mga madidilim na eskinita habang sumisinghot ng solvent at lumalaklak ng syrup. Nagumon sa bisyo at kalaswahan, binaon sila ng sistema. Naging mga dilingkwenti at walang kwenta. Nasayang na buhay, nasayang na panahon. Ang iba ay bigla na lang tumutumba kapag tinamaan ng bala o di kaya ay nahagip ng saksak sa tagiliran. Mga makabagong desaparecidos na bigla na lang naglalaho sa dilim ng gabi.

Hindi ko na mabilang ang mga eksena sa telibisyon na tulad nito: binatilyo nawawala, dinukot daw nang mga di-kilalang lalake makalipas ang ilang araw natagpuan na patay. Binaril, tinadtad ng saksak. Riot sa kanto mga kabataan nagsagupaan. Nagpaluan, nagsaksakan at may nagpaputok pa ng baril – patay bumulagta na lang bigla. Sabi ni Rizal ang kabataan ang pag-asa ng bayan; hindi mali ka Pepe, ang kabataan ay hindi pagasa ng bayan kundi sila na ang panlaban sa mga sagupaan. May mga pick-up girls na nahuli sa kalye, ilan taon daw ito? Disisyete anyos lang, putang-ina naman hija kabata-bata mo pa bakit naging pakantot kana? Grabe! May gatas ka pa sa labi puro kantutan na ang alam mo bwesit kang bata ka.

Mga kabataan na pag-asa sana ng inang bayan bakit kayo nagkaganyan? Hindi n’yo ba naiisip ang iyong magiging kinabukasan? Bakit kayo nagpapatangay sa mga tuksuhan at mga walang kwentang huntahan? Meron pa kayong mapupuntahan, ang kabiguan ay hindi isang hangganan. Umahon kayo sa pagkakalugmok habang meron pang paraan. H’wag n’yo sanang sayangin ang inyong buhay.

De Francia partió la niña,   de Francia la bien guarnida,
íbase para París,   do padre y madre tenía.
Errado lleva el camino,   errada lleva la guía,
arrimárase a un roble   por esperar compañía.
Vio venir un caballero   que a París lleva la guía.
La niña, desque lo vido,   de esta suerte le decía:
-Si te place, caballero,   llévesme en tu compañía.
-Pláceme, dijo, señora,   pláceme, dijo, mi vida.
Apeóse del caballo   por hacerle cortesía;
puso la niña en las ancas   y él subiérase en la silla.
En el medio del camino   de amores la requería.
La niña, desque lo oyera,   díjole con osadía:
-Tate, tate, caballero,   no hagáis tal villanía,
hija soy de un malato   y de una malatía,
el hombre que a mi llegase   malato se tornaría.
El caballero, con temor,   palabra no respondía.
A la entrada de París   la niña se sonreía.
-¿De qué vos reís, señora?   ¿De qué vos reís, mi vida?
-Ríome del caballero   y de su gran cobardía:
¡tener la niña en el campo   y catarle cortesía!Caballero, con vergüenza,   estas palabras decía:
-Vuelta, vuelta, mi señora,   que una cosa se me olvida.
La niña, como discreta,   dijo: -Yo no volvería,
ni persona, aunque volviese,   en mi cuerpo tocaría:
hija soy del rey de Francia   y la reina Constantina,
el hombre que a mí llegase   muy caro le costaría.