Τις ανέμελες μέρες πρέπει να τις ζήσεις για να τις θυμάσαι..
Ανάθεμα την ανθρωπότητα που ξεχνάει τα καλοξισμένα μολύβια
Τις πένες και το υγρό μαύρο μελάνι..
Χάνεται ο ρομαντισμός μιας εποχής.
Είναι το τέλος μιας εποχής.

Ξεθωριασμένες φωτογραφίες λιωμένες από τα χρόνια
Χαμόγελα και φωνές…παρέες.
Κάποτε τα χρώματα ήταν πιο ζωντανά μου φαίνεται
Είχαν μια –πώς να το πω ρε παιδί μου- ποιότητα
Τώρα πού ποιότητα πού χρώμα ;

Κλέψαμε τις ζωές μας από δανειστικές βιβλιοθήκες.
Το λάθος που κάναμε είναι πως πετάξαμε την αθωότητα τα μας
Στους κάδους με τα χαλασμένα μας παιχνίδια..
Κι από τότε σεργιανάμε σε χωματερές άλλων ειδών και την γυρεύουμε πίσω
Μα εκείνη … μας απαρνείται.

Ο κόσμος όλος να ’ταν  μουσική να χορεύουν τα παιδιά
Με μπαλόνια στα χέρια.. κόκκινα μπαλόνια.
Και τα βράδια να μαζευόμαστε στην πλατεία και να κοιτάζουμε
Τον ξάστερο ουρανό να ορθώνεται με μεγαλοπρέπεια -μπροστά μας
Πάνω μας, μέσα μας- σαν έναν πελώριο σινεμά…

Δεν μας έμειναν πολλά πια… οι καφενέδες κλείσανε..
Τα τάβλι κλείσανε κι αυτά  απότομα και μας μάζεψαν τα δάχτυλα.
Τώρα μας μείνανε οι πληγές… στα αυτιά μας δεν ακούγεται πια ο ήχος από το μπεγλέρι του παππού. Δεν υπάρχουν πια ατέλειες στα πρόσωπα μας.
Όλα ίδια με έναν μοιραίο τρόπο…

Γι’ αυτό σου λέω αν θες να αλλάξουμε τον κόσμο να ξεκινήσουμε απόψε
Πάμε να παίξουμε στην πλατεία κι ύστερα αν θες να ξαπλώσουμε και να μετράμε τα αστέρια.. όλοι το κάναμε έστω και μια φορά μικροί…
αύριο  μόνο κοίτα σε παρακαλώ να ξεχάσεις! Όσο θα κοιμάσαι θα αλλάζω εγώ το παρελθόν!! Για το μέλλον θα φροντίσω αύριο !το υπόσχομαι! Όνειρα γλυκά!