Θρύψαλλα από αστέρια
Πάνω από τα κεφάλια μας παντού
Να θυμίζουν στις ψυχές μας
Τις ψυχές που αγαπήσαμε

Ανάμεσα στο φώς τους περπατώ
Και αναπολώ στιγμές παλιές και περασμένες
Με το φως το πληγωμένο, οδηγό
Τις αναζητώ στα μύχια της καρδιάς μου
Εκεί που είναι θαμμένες

Τώρα πια μπορώ να λέω ότι τις θυμάμαι
Τώρα πια δεν με πονάνε οι πληγές
Μπορώ για αυτές και να μιλώ και να θυμάμαι
Επιτέλους έγινε κι αυτό γι αυτές

Να μπορώ στιγμές από τη ζωή μου να θυμάμαι
Αχ πόσο καλό μου έκανε αυτό
Να νιώθω ότι μπορώ πάλι να θυμηθώ
Να αναπολήσω , να διαλέξω τι θα διηγηθώ

Γιατί πια όλα αυτά είναι ένα βασίλειο νεκρό
Βυθισμένο στης αναισθησίας το κενό
δίχως ανάπτυξη, δίχως νερό
σαν μια γλάστρα με ξεραμένο το  φυτό

Μπορώ για όλα να μιλώ
Γιατί εσύ με κάνεις να νιώθω ότι το μπορώ
Γιατί με γεμίζεις σε όλα τόσο πολύ
Που η ψυχή μου μοιάζει ολόκληρη και πάλι

Κι όταν θρύψαλλο θα γίνεις κι εσύ μετά
Πάλι στη ζωή μου θα είσαι κομμάτι από μένα
Και το φως σου θα φωτίζει τη ζωή μου
Περασμένες αγάπες να θυμίζει