Σε γνώρισα μες στον χειμώνα
και τον έκανες να μοιάζει
σαν γλυκό, δροσερό καλοκαιράκι
Όταν έπρεπε ρούχα να βάλω πολλά
εσύ,
μου ζέσταινες τόσο την καρδιά
ώστε να ξεχνώ την παγωνιά
Όταν η θλίψη του Δεκέμβρη
χτύπαγε την πόρτα βροντερά
εσύ,
την έδιωχνες βιαστικά
ξεγελούσες μέχρι και τον χιονιά
για να μοιάζει με γλυκιά ζεστασιά
Και όταν ερχόταν σκοτεινιά
εσύ,
βοηθούσες να ναι λίγο φωτεινή
να κρύβει μια μελαγχολική ομορφιά
Και τώρα...
νωρίς δεν νυχτώνει
θλίψη δεν φέρνει ο Ιούλης
και ούτε ρούχα βάζω πολλά
σαν να 'χει μια παγερή δροσιά
σαν να 'ναι λίγο μελαγχολικά
και ποιος το περίμενε αυτό;
να αναπολώ τον Δεκέμβρη εγώ;
Εγώ πάντα προσδοκώ το καλοκαίρι
μα εσύ,
έφυγες με τις πρώτες ζέστες
και 'γώ
ξαφνικά θέλω πίσω τον παγερό Δεκέμβρη
που τον έκανες να μοιάζει τόσο ζεστός