Pagkalipas ng mahabang taon,
na hindi ako sumulat,
naalala pa rin ng aking mga kamay
kung paano hawakan ang panulat,
parang pangakong minsang binitawan,
minsan ding minahal.

Bawat guhit ay multo:
halakhak na nakalambit sa kurba,
sigaw na itinago sa matutulis na linya,
luha na dumampi sa pagitan ng mga salita.

Hindi nagtatanong ang tinta,
tumutulo lang ito,
may kasamang tuwa,
may halong hinagpis,
bitbit ang galit na pilit kong nilibing.

Nanginginig ang daliri, hindi dahil sa paglimot,
kundi sa bigat ng alaala.
Bawat letra'y sugat,
bawat paghinto'y dasal,
bawat tuldok ay wakas na di talaga nagtatapos.

Ang mga pahina’y kumukulot na parang pagod na balikat,
ngunit patuloy pa rin ang kuwento,
kahit ayaw ko na sanang isulat.

At heto pa rin ako, sumusulat.
At heto pa rin ang puso, kumikirot.
Dahil naaalala pa rin niya,
masyado pang malinaw.