ცა ჩამოიქცა უსიყვარულოდ —
უსიყვარულოდ ვერ იარსებებს
გამწვანებული ბუნება.
ცა ჩამოიქცა სასიხარულოდ
მარად ქვეყნისა მშვიდისა.

სიყვარულს ძალუძს სილამაზე,
არს სიწმინდისა,
მარად უკვდავია სიყვარული —
თვით უკვდავებაც უკვდავია
ქვეყნისა მშვიდისა,
ხილულისა თუ უხილავისა,
უკანასკნელისა დღისასა.

მაგრამ არს სიყვარული მარადისა —
ცისა და ქვეყნისა უკანასკნელი დღისაც.

ცა ჩამოიქცა, როგორც ბობოქარ
ქარიშხალში უიმედოდ დაკარგულ
ქვეყნისა და ხალხისა,
როგორც სიყვარული — მარტოობაში
და უიმედობაში განწირულს.

მაგრამ უსიყვარულოდ არ იარსებებს სამყარო.
იგი იხმობს სიყვარულს —
დაკარგულს თავის განცდებში,
თავის გრძნობებში,
თავის ფიქრებში...

უსიყვარულო ქვეყანაში
უმიზნოდ დაეხეტება ველურივით.
ჩამოიქცა ქვეყანა —
უსიყვარულოდ გაზრდილ სიცივეში მყოფ სამყაროში,
სამყაროში, სადაც არ ჰგავს
სიყვარულით სავსე ქვეყანაში
გაზრდილ სითბოს...

მაგრამ არს სიყვარული —
ტანჯვისა და მოლოდინისა,
ადამიანისა და ქვეყნისა.

იგი არ ჰგავს ქვეყანას,
სადაც სიყვარულია;
იგი არ ჰგავს ქვეყანას,
სადაც ხალხი სიყვარულით ხარობს;
იგი არ ჰგავს სიმშვიდესა და ჰარმონიას,
რომელიც უკვდავია
სიყვარულით სავსე სამყაროში.

მისი მშვენიერება გაფანტულია,
ნელ-ნელა იკლებს მისი სილამაზე,
მისი სიყვარული.

მაგრამ...
უსიყვარულოდ მაინც უკვდავია სიყვარული.
მაგრამ ცა ჩამოიქცა უსიყვარულოდ.
მაგრამ არ არსებობს სიყვარულის გარეშე
სიყვარული, რომელიც
მარადიულად გრძელდება...