Το ποιημα αναφέρεται στο πως είναι να είναι ένα βολικό παιδί με πολλές υποχρεώσεις που ποτε του δεν έζησε τα χαρούμενα χρόνια της ανεμελιάς. φαινεται να αναρωτιεται πως θα ήταν σε εναν αλλο κοσμο, ενα κοσμο που δε θα αναγκαζοταν απο τετοια μικρη ηλικια να μεγαλώσει, κάπου που θα ενιωθε σαν παιδι και οχι σαν ενα ων που πρεπει να αντεπεξελθει στην ωμοτητα του κοσμου με σκοπο να επιβιωσει. οι σκεψεις στον προτελευταιο στιχο χαραχτηριζονται ως παλιες όχι γιατι τις σκεφτονταν παλια και επομενως σε αυτη την περιπτωση βρισκονται πλεον στο παρελθον, αλλα επειδη τις σκέφτεται απο τοτε που θυματε τον ευατο του να υπαρχει. επισης ειναι παλιες επειδη ειναι συνηθισμενες, ειναι εκεινες που ξερουμε ολα αυτα τα χρονια εμεις οι ανθρωποι, οι ανησυχίες, οι εγνοιες. παρολο ομως που ειναι τοσο παλιες και ξεπερασμενες, δεν κανουμε τιποτα για να τις απαλειψουμε, να βρουμε λυσεις στα προβληματα του συγχρονου κοσμου, με αποτελεσμα να μας καταδιωκουν για παντα.