Alas dose
Nagsisimula ang mga hirit sa pagsibol ng liwanag ng nagiisang buwan
Dalawang anino ng mga pusong pinagkaitan ng panahon at pagkakataon
Mga diwang hirap makatulog sa kabila ng pilit ng dalawang pares ng mata para pumikit
Ala una
Nagising sa biglaang pagtawag
Sa kabilang linya, ang boses ng nagiisang tangi
Mga matang pilit na dumidilat ngunit singkit pa din
Alas dos
Nagsisimula pa lang ang gabi
Mga palitan ng salita at biro
Oras na para matulog para sa isa, may pasok pa kinaumagahan
Alas tres
Ang oras ng kadiliman
Na nagsilbing liwanag para sa dalawa
Mga tawa nilang mas lumalakas
At damdaming mas lalong lumalala
Sa kabila ng lahat, hindi man tama
Pagsapit ng alas kwatro
Natulog siyang may ngiti
At panalangin
Na sana’y ganito sila palagi
Ng kanyang natatangi