Η Αθήνα το καλοκαίρι μου φαίνεται
πιο σκοτεινή από κάθε άλλοτε,
όχι επειδή λείπει ο ήλιος, αλλά
επειδή είναι πολύ βαριές οι σκιές.
Επίσης η ζέστη λιώνει το μυαλό μου
μέχρι να κάνει μικρα μπλακ άουτ
κι έτσι γεμίζουν οι αναμνήσεις μου
με σκούρα σκηνικά, μέσα στο φως
των καλοκαιρινών μηνών.
Δεν ξέρω πως.
Απλά γεμίζει έτσι ο χρόνος.
Μπορεί να είναι και επειδή ασχολούμαι
πολύ με την νύχτα το καλοκαίρι.
Της δίνω μια ευκαιρία.
Συνήθως με τρομάζει η αβεβαιότητα
και η αλλαγή των δεδομένων στη νύχτα
αλλά το καλοκαίρι είναι πιο υποφερτή,
θα έλεγα μέχρι και ότι είναι πιο φωτεινή.
Και παλι όμως συμβάλλει
στην σκοτεινότητα του καλοκαιριού στο μυαλό μου.
Το καλοκαίρι στην Αθήνα είναι
σαν να ρουφιεμαι μέσα σε στατικό παλιάς τηλεόρασης
με περιτρέχουσες σκέψεις γύρω γύρω
για το πως θα ήταν το καλοκαίρι μου στην εξοχή.
Στην εξοχή που πίνουν ΕΨΑ και χρησιμοποιούν χάρτινοπλαστικά τραπεζομάντηλα υπερβολικά πολύ.
Χείριστο για το περιβάλλον
και μεγάλος ένοχος στην απόσπαση της προσοχής μου.
Το καλοκαίρι δεν ξέρω τι να κάνω με το στυλ μου.
Τι αξεσουάρ να πάρω μαζί μου στο χωριό;