Mangangata ako sa madaling araw ng panggagalaiti, nang mga panahong mas malalim pa sa dagat, ang panghahaplos sa kaluluwa na kinulang sa pagpapahinga at sa wakas: makakapagpahinga.
Ako, ang sisidlan ng kalatas na nagpaagos sa rumaragasang ilog pagkatapos ipasok sa isang bote, sa pag-asang makararating sa iyo ito.
Ayaw ko nang bumalik ang kalatas na 'to, baka sa susunod na bumalik sa akin ito, ay naglalaman na ng bulgarang pagtugon ng pagkalas.
Ayaw ko na.
Manghihipo na lang ako sa gabi sa pamamagitan ng paggunita sa mga alaala para sundan ang anino na unti-unting nawawala sa kusina, sa kuwarto, sa kama, at sa hapag-kainan.
Sandali, may idadagdag pa pala ako, hindi ko kakayaning tanggapin ang pagtanggap na namamalikmata lamang ako, habang naglalaho ang pangalan mo sa kuwaderno ko.
Mawawala na lamang ang pagkamarahas ng prosa o tula ko. Isasantabi muna kita sa mga susunod na tula o prosa, painda-indayog ang paksa, pero binabalik-balikan ka sa masusing pagsusuri ng konteksto.
Magiging humpak na lamang ang dating matunog na ikaw at ang dating laksa-laksang paglalarawan sa bawat pag-ikot at paggalaw mo, na maingat na sinusundan ng mga mata ko.
Sa kabila ng pagpipigil sa pagkatapos ng isang nakakainsultong nakakapagod na araw ay magsisilakbo muli ang damdamin, at 'di magpapaawat ang pintig na parang bumabalik ang mga mata sa unang pag-angat ng mga titig.
Mahal, mangangata na lamang ako hanggang umaga, habang nginangata ako ng panggagalaiti sa pagsapit ng umaga.