Submit your work, meet writers and drop the ads. Become a member
Oik Dec 2010
ΕΥΧΟΜΑΙ να μην κοιμάται
ΕΥΧΟΜΑΙ να με σκέφτεται
ΕΥΧΟΜΑΙ να πονάει
ΕΥΧΟΜΑΙ να ξερνάει
ΕΥΧΟΜΑΙ να μην τον χωράει όλη η Γη
ΕΥΧΟΜΑΙ να μην μπορεί να συγκεντρωθεί
ΕΥΧΟΜΑΙ να παλεύει με τον εαυτό του
ΕΥΧΟΜΑΙ να μετάνιωσε
ΕΥΧΟΜΑΙ να έχει τύψεις
ΕΥΧΟΜΑΙ να έχει ενοχές
ΕΥΧΟΜΑΙ να με σκέφτεται συνέχεια
ΕΥΧΟΜΑΙ να του λείπω
ΕΥΧΟΜΑΙ να νιώθει μόνος
ΕΥΧΟΜΑΙ να του πηγαίνουν όλα στραβά
ΕΥΧΟΜΑΙ να τον εκνευρίζουν όλα
ΕΥΧΟΜΑΙ να μην περνάει καλά
ΕΥΧΟΜΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΝΑ ΗΤΑΝ ΑΛΗΘΕΙΑ
Όσες φορές και να μου συμβεί, ποτέ δεν θα μάθω να ξεπερνάω εύκολα χωρισμούς - 1995
Oik Nov 2010
Το ποτάμι τριγυρνά ορμητικά
γύρω απ'τον βράχο συνεχώς λυσσομανά,
προσπαθεί αέναα να μην ηττηθεί
και τον βράχο λίγο να τον κάνει να ξεκουνηθεί

Στροβιλίζεται άλλοτε γοργά
άλλοτε με ένταση και βία ξαναχτυπά.
Ανυποχώρητος ο βράχος, του μιλά:

"Συνέχισε αλλού τον δρόμο σου
γιατί συνέχεια προσπαθείς;
Δεν το χωρεί ο νους σου
να με κουνήσεις ότι δεν μπορείς;
Το ακατόρθωτο μάθε να μην επιθυμείς
Ακόμα περισσότερο,
ούτε και να το προσπαθείς.
Όλο το διάβα σου ελεύθερο
εκτός από αυτήν τη σπιθαμή της γης
Αστο να υπάρχει
και μην με ενοχλείς
Όσο και να προσπαθείς
το πέσιμό μου, ποτέ δεν θα το δεις."

Το ρέμα ακούει μανιασμένο
όλο και πιο δυνατά χτυπά.
Έχει γεμίσει η ροή του απελπισία,
φθόνο, κακία και υποκρισία.
Λέει τα λίγα λόγια του, γεμάτα όλο χαρά
παρόλο που δεν νιώθει τίποτα από όλα αυτά:

"Καλέ μου βράχε, σου λέω, με ενοχλείς
Κάνε λίγο πιο εκεί, να μην με συναπαντείς,
Κάνε μου αυτή τη χάρη
έστω για λίγο να μετακινηθείς."
βράχος, ποταμός, όνειρο , πείσμα
Oik Nov 2010
Αχ τί όμορφη ημέρα
Αχ πως είναι φωτεινή
Όταν έρχεσαι κοντά μου
Και δεν είμαι μοναχή

Πότε θα 'ρθει πάλι η Τρίτη
Δεν περνάει ο καιρός
Περιμένω κι υποφέρω
Και μετράει ο καιρός

Κι όταν φεύγεις και μ' αφήνεις
Κι απομένω μοναχή
Η ανάσα μου δεν βγαίνει
Μέχρι την Τρίτη το πρωί
Come and go, Τρίτη, Πέμπτη
Oik Nov 2010
Θρύψαλλα από αστέρια
Πάνω από τα κεφάλια μας παντού
Να θυμίζουν στις ψυχές μας
Τις ψυχές που αγαπήσαμε

Ανάμεσα στο φώς τους περπατώ
Και αναπολώ στιγμές παλιές και περασμένες
Με το φως το πληγωμένο, οδηγό
Τις αναζητώ στα μύχια της καρδιάς μου
Εκεί που είναι θαμμένες

Τώρα πια μπορώ να λέω ότι τις θυμάμαι
Τώρα πια δεν με πονάνε οι πληγές
Μπορώ για αυτές και να μιλώ και να θυμάμαι
Επιτέλους έγινε κι αυτό γι αυτές

Να μπορώ στιγμές από τη ζωή μου να θυμάμαι
Αχ πόσο καλό μου έκανε αυτό
Να νιώθω ότι μπορώ πάλι να θυμηθώ
Να αναπολήσω , να διαλέξω τι θα διηγηθώ

Γιατί πια όλα αυτά είναι ένα βασίλειο νεκρό
Βυθισμένο στης αναισθησίας το κενό
δίχως ανάπτυξη, δίχως νερό
σαν μια γλάστρα με ξεραμένο το  φυτό

Μπορώ για όλα να μιλώ
Γιατί εσύ με κάνεις να νιώθω ότι το μπορώ
Γιατί με γεμίζεις σε όλα τόσο πολύ
Που η ψυχή μου μοιάζει ολόκληρη και πάλι

Κι όταν θρύψαλλο θα γίνεις κι εσύ μετά
Πάλι στη ζωή μου θα είσαι κομμάτι από μένα
Και το φως σου θα φωτίζει τη ζωή μου
Περασμένες αγάπες να θυμίζει
Αφιερωμένο στον Αντώνη Θεοδώρου
(έρωτας, θρύψαλλο, αστέρι)

Dedicated to Antonis Theodorou
(love, star, shattered star)
Oik Nov 2010
Γύρω μου σκόνη
Σκόνη, δέντρα, καπνός κι ομίχλη
Τι άραγε με κυνηγά με τέτοια ορμή?
Με κυνηγούν κατάρες άλλων?
Τρέχω αλαφιασμένη
όλο και πιο γρήγορα
Γρήγορα
Γρήγορα
να ξεφύγω προσπαθώ
Κοιτάζω πίσω μου
να δω τους διώχτες
πρόσωπα χλωμά, συννεφιασμένα
κρυμμένα πίσω από μάσκες τρόμου,
τρόμου, ολέθρου και πόνου
Ε Ρ Ι Ν Υ Ε Σ
Με κατατρέχουν
γιατί να μην υπάρχει τέλος;
γιατί να μην υπάρχει σωτηρία;
Φωνές ανταριασμένες στο μυαλό μου
μέσα μου φωνάζουν και κυριαρχούν
με διατάζουν να σταματήσω να ξεφεύγω
Θέλω να σταματήσω αλλά δεν μπορώ
φοβάμαι τόσο
Σταματώ μια στιγμή για να κοιτάξω
όλες έχουν ένα πρόσωπο
το ίδιο με το δικό μου
γελούν με σιγουριά
σταματούν κι αυτές
Δεν βιάζονται, λες, για να με φτάσουν
Χάνω τη ζωή μου τρέχοντας
Βαρέθηκα πια
Τέρμα
Γύρω μου σκόνη
Σκόνη, δέντρα, καπνός κι ομίχλη
Δεν θα μπορούσε να είναι αλλού
που θα νικήσω, πολεμώντας, το εγώ μου
ερινύες, εγώ, erinyes

— The End —