today, the clouds are crying in rage
i observe the embankment where grey water is flowing over
consuming the city with its anger
and i watch this all unfold (water begins to touch my feet)
but i do not worry about you:
i have no need to do so.

your clouds never seethe
the endless stretch of land and sky between us agree
you exist in a place where Babylon never existed –
but instead of seeking the heavens
i remember beating the earth until the soil bathed in blood;
i begged for it to let you go
(who enjoys a place free of sores?)
but as water seeps through the cracks of my home
touching the furniture you once touched
destroying my abode like you did with your absence
and people fleeing, leaving houses;
i am in awe of you:
how does one retain their wit even in death?

you escaped the worst.

limampung pulgada ang pagitan ng ating upuan
limampung pulgada na tila parang isang kilometro ang distansyang kinakailangang tahakin
upang maipatong ang braso sa pahirabang nakaumbok sa gitna ng ating luklukan,
kung saan ang iyong braso'y nakapatong rin.

apatnapung pulgada nang sumara ang ilaw kasabay ng aking mga mata
kung saan sinakop tayo ng karimlang mas madilim pa sa kalagitnaan ng takipsilim
ngunit ako'y nakatayo, naglalakad na patungo sa'yo –
mga kamay na kinakapkap ang malalambot na pulang ulo
sakaling ako'y mahulog dahil ang ninanais kong sumalo sa akin
ay apatnapung pulgada pa ang layo.

(tatlumpu, dalawampu, sampu)
bawat tapak na nanatiling tahimik, maingat.
(siyam, walo, pito)
natatanaw kita sa halip ng dilim kung saan wala talagang makita, makilala.
(anim, lima, apat)
para bang lahat ng puso sa silid ay nagsabayan sa pagsigaw.
(tatlo, dalawa, isa)
nasa tabi na ki–

bumukas ang mga ilaw, kasabay ng aking mga mata;
pumalakpak ang lahat.

Limampung pulgada pa rin ang pagitan ng ating upuan.