Είσαι πανέμορφη
για εκείνον που ψάχνει απαντήσεις
στα σύννεφα των ματιών σου.

Για τον ρομαντικό,
που βλέπει στα χέρια σου
τη θάλασσα που δεν τον ναυάγησε.

Για τον πονεμένο,
που νιώθει στις σιωπές σου
την ηχώ των δικών του λέξεων.

Και η μοναξιά;
Διαλέγει πότε να είναι βάρος
και πότε φτερά.

Μα εσύ,
έχεις ακόμα τη δύναμη
να αποφασίσεις.

Ανάσα ανέμου,
ίχνος φωτός
σε σπασμένα σύνορα.

Μια σκιά χεριών
που σμίγουν
χωρίς φωνές.

Βήματα γυμνά
πάνω στη γη—
κανείς δεν φοβάται.

Σιωπή.
Κι ύστερα,
ένα γέλιο.

Σχήματα άμορφα
γλιστρούν στη σιωπή,
σκέψεις που γεννήθηκαν
μόνο για να σβήσουν.

Ορίζοντας θολός,
γραμμές που δεν αγγίζονται,
μια ανάσα πριν το τίποτα,
μια σπίθα πριν το ποτέ.

Ο χρόνος ξεδιπλώνεται
σαν χάρτης χωρίς σύνορα,
τα βήματα αφήνουν
ίχνη που ο άνεμος αρνείται.

Και όμως—
μες στο βάθος του κενού,
κάτι πάλλεται
σαν απόηχος ύπαρξης.

Παράθυρα ανοιχτά, φως που λυγίζει,
ανάσα στη νύχτα, σκιά που γυρίζει.
Γλώσσα του δρόμου, σιωπή που μιλά,
θραύσματα κόσμου σε γκρίζα γυαλιά.

Χέρια που γνέφουν, μορφές στο σκοτάδι,
γέλιο που σβήνει σε άδειο πηγάδι.
Μια λάμπα τρεμοπαίζει στο βάθος,
ο άνεμος σέρνει παλιό παραμύθι.

Πρόσωπα φεύγουν, οι λέξεις βουβές,
χρόνια δεμένα σε σκάλες κρυφές.
Φως σε κουρτίνες, ψυχή που θυμάται,
γέρνει ο χρόνος και δε σταματά.

Ανοίγω το τζάμι, ρωτάω τη νύχτα,
«Τι περιμένεις;» - μου δείχνει μια σπίθα.
Παράθυρα ανοιχτά, φως που λυγίζει,
ανάσα στη νύχτα, σκιά που γυρίζει.

Βροχή, δροσταλιά, σιωπηλή.
Αιώνια δέντρα σε έψαξαν,
το τέλος που δεν φτάνει.

Βροχή μου μικρή,
σε ψάχνω σ’ όλα τα μάτια,
με ψαχνεις για να προδοθώ.

Βροχή, δροσταλιά, σιωπηλή.
Αιώνιοι χάρτες που δεν εξερεύνησες.

Βροχή μου αιώνια,
στάχτη και σιωπηλό μου τέλος.

Φωνές  υψώνονται στον αέρα,
μια αρμονία που δεν γνώριζες.
Κάθε ήχος, κάθε νότα,
σμίγει και γίνεται ένα,
μια καρδιά που χτυπά στον ίδιο ρυθμό.

Η χορωδία ενώνει, μια κοινή εμπειρία,
αφιέρωση της φωνή τους στο ίδιο πρόσωπο,
αυτό το πρόσωπο είναι ο καθένας,
και ταυτόχρονα όλοι μαζί.

Το τραγούδι γνωρίζει,
ανθρώπινη καθολικότητα είναι η κοινή φωνή,
όλα εκείνα που συνδέουν τα πλάσματα,
χωρίς φραγμούς. Συναυλία.

Για σένα, για μένα
ένα τραγούδι που γεννιέται από το ίδιο αίμα,
μελωδίες που σμίγουν τους κόσμους μας,

Η αδικία δεν χρειάζεται λέξεις,
είναι το κενό στον αέρα,
η σιωπή που γεμίζει το δωμάτιο.

Την είδα χθες,
σε μια βόλτα στο σούπερ- μάρκετ
να κουβαλάει το μωρό της στο καρότσι
και να μετράει τα οφειλόμενα.

Εκείνο το μικρό πορτοφολάκι,
Χωρούσε το βάρος το κόσμου,
την αθόρυβη μάζα.

In Tempi’s breath, the iron split,
A whisper torn, a shadow lit.
Time unraveled in a spark,
A flicker lost, a fading mark.

The rails, like rivers, wound and broke,
An empty sky, a silence spoke.
No form, no face, no final cry,
Just fractured dust that learned to fly.

A heartbeat paused, then slipped away,
The night devoured the light of day.
The earth, it trembled, soft and deep,
Where memory stirs, and shadows sleep.

In echoes far, the void remains,
A pulse of loss, a streak of pains.
In Tempi’s haze, where moments die,
The world rewrites its fractured sky.

Mη φοβάσαι

Η άνοιξη έρχεται μην φοβάσαι
δεν σε λυπάμαι, μη φοβάσαι

Τρέχοντας, παίζοντας
δεν ήρθε το τέλος

Μη φοβάσαι,
Το βράδυ αργεί.