Η αδικία δεν χρειάζεται λέξεις,
είναι το κενό στον αέρα,
η σιωπή που γεμίζει το δωμάτιο.

Την είδα χθες,
σε μια βόλτα στο σούπερ- μάρκετ
να κουβαλάει το μωρό της στο καρότσι
και να μετράει τα οφειλόμενα.

Εκείνο το μικρό πορτοφολάκι,
Χωρούσε το βάρος το κόσμου,
την αθόρυβη μάζα.

In Tempi’s breath, the iron split,
A whisper torn, a shadow lit.
Time unraveled in a spark,
A flicker lost, a fading mark.

The rails, like rivers, wound and broke,
An empty sky, a silence spoke.
No form, no face, no final cry,
Just fractured dust that learned to fly.

A heartbeat paused, then slipped away,
The night devoured the light of day.
The earth, it trembled, soft and deep,
Where memory stirs, and shadows sleep.

In echoes far, the void remains,
A pulse of loss, a streak of pains.
In Tempi’s haze, where moments die,
The world rewrites its fractured sky.

Mη φοβάσαι

Η άνοιξη έρχεται μην φοβάσαι
δεν σε λυπάμαι, μη φοβάσαι

Τρέχοντας, παίζοντας
δεν ήρθε το τέλος

Μη φοβάσαι,
Το βράδυ αργεί.