Πένθιμες φωλιές τα χέρια
παρηγορούν τα μάτια αφήνοντας το κρύο να περάσει.

Κάπου η τρίτη μελωδία της σιωπής
μόνο γι'απόψε τραγουδά...

Being...
If that i am
              through the nights
of restful insomnia
             through the sights
of harmful paranoia

Being...
             yet to find my dear friend

Dear picture of mine comeback!
My dear picture comeback!
Comeback and leave.
Let the helpless lovers
rising from the tide of memoirs
-with anger their shadows revealed
by the light of stars-
and the chronic from their forms
of lust,
let it fade away harmonic and undoubtedly
in the wave of their union.

Dear picture of mine comeback.

Indefinite and freely dead
by the envy of gods,
untasted the essence of creation.
Comeback and leave..
and as you leave,
let the lovers;at the only sky
-their own-forever there,
in the last summer of their life.

Beloved ones follow me,
follow me
and hold a glass or-better-two
so we drink with the others too.

Follow me.

As leaves from the great of life tree
you'll better feel than free.
Let luck-that *****-walking near
my curse is much to appear.
Come, be restless and forget
the raindrop fells in nowhere to get.

Follow me.

Follow and fiest along
the joy knows with whom belong.
Follow and drive away
-better-hold a glass or two
allong the way,
we drink with the others too.

After all,
we all birthed from clay.

Must I findthat your heartstringsare the cause of my wicked soul-song?Sang like a love gospel by few mouths.But all wrong we are...never too close to love,never too far from hate.Must I endure the crimson shadows of our kisses?Although they gone from the wallof  our love,when the light of despair reached us.Must I be the poet and you the forbidden verse?  

Run away from love
like the midnight haze
of the sun.

Into the lieing truth
we lived...
calling it love.

Dance naked with me
like a falling star for
all to see.

Now,
drink...and drink...
make me your drug...

Then goodnight,
away from love.

There
beneath the falling leaves...

There to search these.

And what you find
keep it
as a purpose for the heart
and
as an image for your mind.

For this I stand infront the mirror
quiet as dead.
Looking.
And a whisper dives at my eyes
piercing my head.
I never knew whow he was...
Me?
An idol?
A pale form?

For that I stand infront the mirror
with the millions tales.
Waiting for a story from every
face.

Untill we born again
We shall charise Heaven
One more before our end

The true love of a thousands tears
Will rain flesh from our fears
The incubus heart will drink
And from our blood she fiest

Until we born again
Either as Earth and Sky
Cursed bondes we'll gain
With our kiss left to untie

Ο γερανός λάκισε από την άδεια λίμνη
Κύκλοι νερού που έγιναν η απόδειξη

Μα όλα τα μάτια τ'ουρανού
Και τα πνευστά του αέρα

Δεν ξέρουν την αιτία...

Σύγχυση στα πλήκτρα των ήχων μιάς φωνής
Ξεχώρισε η φυγή και παραμέρισε η εικόνα

Μα όλα τα μάτια τ'ουρανού
Και τα πνευστά του αέρα

Δεν ξέρουν την αιτία...

Σαν κερί
που εν φλογών ταίς αποβάλλει,
ειρρέουν τα νιάτα-γοργά
και απέρριτα-
μακρηγορούν ελεγεία-ζωηρή
ή απρόσμενη-.
Και στη βλαστήμια της ζωής μας,
βρίσκουμε χλωμά τα νιάτα
-μ'ωδή πλέον-
και τ'ακουσμά της,θρήνου,θλιβερά
πνοή.

Παλιά συνήθεια η προσευχή, λυγάει τα γόνατα
του οίκτου.

Ποιές πάλι οι σωστές χαρές;
Τα κραυγαλέα χείλη, ποτισμένα με ορμή,
που θα ξαπλώσουν το κορμί τους;
Ξέπεσαν στα χέρια της ζωής
χειροκροτήματα του έρωτα...
Κι όλο λυγούν τα γόνατα
Όλο  τα χείλη ξαποσταίνουν στην σιωπή
Γροθιές τα χέρια, τρέμουν μεταξύ τους.

Μπορεί τα χέρια να λυγίσουν
στο θρόϊσμα του ξίφους,
αλλ'αυτό δε φιλά το σήμερα.

Μπορεί οι λόγχες να ικετέψουν
στ'αγκάλλιασμα της μάχης,
αλλ'αυτό δε φιλά το σήμερα.

Μπορεί τα μάτια να δακρύσουν
στο αίμα που κυλά,
αλλ'αυτό δε φιλά το σήμερα.

Μπορεί ο νους μας να πλανέψει
στο καιρό της νίκης,
αλλ'αυτό δε φιλά το σήμερα.

Κάποιο αριστούργημά-της πιο αρχαίας Τέχνης των φιλιών-ξεστράτισε στα χείλη της.Όταν αρχισα να μαντεύω λέξεις,πάνω στα ουράνια κύματατου ηλιοβασιλέματοςγια την ομορφιά της...το κατάλαβα.Επικείμενο κορμί που επαναστάτησε της ψυχής του...και ανάμεσα τους,εγω και η καρδιά της΄Καταραμένα και τα δυό σε ισάξιο δεσμό... κι όλη η Ποίηση:φτωχός βωμός στην Τέχνη της-της πιο αρχαίας'εκείνης των φιλιών-.Τα πάντααμάρτυρες μελωδίες των κρυφών πόθων μας...Ποιές μορφές μας μοίρασαν-ξανά και ξανά-;Σε ποιά κρεββάτια χάθηκαν κτύποιπου δεν ήξεραν καρδιά-άλλη-εκτός των δικών μας;Πού το τραγούδι της ανάσας στο λαιμό του άλλου;Χάθηκαν σε μικρές εκτάσεις και φθηνά σεντόνια...Κι όμως πάλι μιά -μιά στιγμή ξαναζείστα πιο πυκνά χιόνια,ο Ήραιος εκείνος ήλιος:της Μούσας και του ποιητή.