μάτια μουντά
τον ήλιο αντικρίζουν και
άλλα τόσα σε κοιτούν
αν ήξερες πόσοι υποφέρουν μα
δε τολμούν να σου το πουν

τρεις ταβέρνες δύο μπαρ
και άδειες ψυχές να τα
γεμίζουν
τίποτα παραπάνω μόνο
τα νιάτα μας τους γκρίζους
δρόμους να φωτίζουν

ήθελα να φύγω μα κάτι
με κρατάει πίσω
στα καστανά σου μάτια πριν χαθώ
για τελευταία φορά ν' ακροβατήσω

κι αν δεις οι τύψεις να με τρώνε
κι αν δε μπορώ να ανασάνω, διώξε με
τρεις ταβέρνες δύο μπαρ
τίποτα παραπάνω

ήθελα τόσα να σου δώσω μα
κάποιος κάποτε είχε πει
η μεγαλύτερη τέχνη είναι
να ξέρεις
να φεύγεις την κατάλληλη
στιγμή

(kat)