Meleklerin son bestesidir;
Uzaklardan kulağımıza gelen
Ressamların en güzel resmidir;
Âşığın hayalini süsleyen
Türküdür hayat;
Bestelenmeyen…

Yalnızım...
Yalnızlıktan bunaldım,
Sessiz bir geceydi,
Herkese yakındım,
Kendim kendime uzaktı,
Sorular yığılmış beynime,
Ne zor bilmeceydi...
Ok yaydan çıkmış arkadaş,
Faka bastın,  kurulmuş tuzak,

Ne zormuş arkadaş,
Sessiz duvarlarla konuşmak,
Uzun gecelerde,
Yalnızlıkla tanışmak,
Resmin başucunda,
Hep mahzunca bakıyor,
Düşe dalınca ümidim,
Hayaliyle buluşmak,
Akıntıya kapılmışsın arkadaş,
Doğru yön ver kalbine,
Nehirler akar gider,
Denizlere kavuşur.
Elbet bir gün arkadaş,
Sevenler de kavuşur.

Kim akıllı,
Kimdir deli,
Bilemezsin, bilemezsin
Binbir sırlar gizli içinde,
Dantel dantel her nakışta,
Ören bilir, ören bilir.

Sanki bir başıma,
Yaşarım hayatı,
Yüklenmişim sırtıma,
Bir ben bir de ben,
Gamın kederin bin türlüsü,
Farkında olmadan,
Giderim durmadan,
Bir ben bir de ben,

Bir günün sonunda,
Bir masal anlatır,
Babası çocuğa,
Şefkatle davranır,
Görünür ne varsa,
Söylenir ne varsa,
Geçmişlerden kalan,
Bir sevda türküsü,
Şu bizim çocuklar...

Anlamıyorum...
İnsanlar çok mu saf,
Akıllı görünmeye çalışıyorlar!
Ya da çok mu akıllılar,
Saf görünüp acındırıyorlar,

Hep ben, daima ben, her zaman ben,
Başka bir deyişle,
Yani ben, evet bana, yok mu bana,
Ne zaman son bulacak?
Hindistan’dan seçim için boya aldık,
Kınası da meşhurmuş onların,
Siparişle gelecek,
Yakacak yanacak kalmadı bir tarafımız,
Eşi dostu, akrabayı, arkadaşı, kardeşi,
Neyimiz varsa, çekip çekiştirecek yanımız,
Sindirimsizlik, hazımsızlık,
Doyumsuzluk, çekememezlik,
İllet olan ne varsa,
Hal ve hasletlerden,
Diz boyunu geçti,
Gırtlağa kadar dolduk, taştık.